نسبت حضرت مولانا وابوبکر اولین خیلفه از خلفای راشدین

سلام

می گویند که نسب حضرت مولانا به ابوبکر، اولین خلیفه از خلفای راشدین می رسد و البته برای این ادعا دلایل و مدارکی هم ذکر می کنند. در این پست می خواهم راجع به این موضوع بنویسم و درستی و نادرستی این ادعا را بررسی کنم .
در قدیم اصالت نسل به خصوص اصالت دینی یکی از دلایل برتری جایگاه بوده وبه همین دلیل مریدان وطرفداران سعی در انتساب مراد خود به یکی از بزرگان دین داشته اند.
برای سلطان العلماء محمد بهاء الدین ولد پدر مولانا سه شجره نامه ذکر کرده اند.در شجره نامه اول نام جد بهاء الدین  و در شجره نامه دوم نام پدر وی با سنگ مزار مطابقت ندارد .گذشته از این درشجره نامه اول بین پدر مولانا وابوبکر 9نفر ودر شجره نامه دوم شش نفر و درسومی هفت نفر قرار گرفته اند .غیر ممکن است که بین ابوبکر متوفی به سال 13 هجری قمری با محمد بهاء الدین پدر حضرت مولانا متوفی به سال 628هجری قمری این تعداد اندک جای گرفته باشند،حتی اگر شجره نامه اول را که شامل تعدا د بیشتری است صحیح فرض کنیم و  بین دونفر فاصله پنجاه ساله در نظر بگیریم باز خلا زمانی حدود 147 سال باقی خواهد ماند در مورد شجره نامه دوم وسوم هم که وضع معلوم است در کتابهایی مانند معارف سلطان العلماء وآثار مولانا و دیگر نوشته هایی که از سلطان ولد برادر مولانا در دست است به چنین ادعایی برنمی خوریم.درنسخه خطی که در موزه قونیه یک نسخه از مثنوی نگهداری می شود که پنج سال بعد از وفات حضرت مولانا نوشته شده است وبه همین دلیل بسیار موثق است در معرفی سلسله اجداد وی حتی به صورت غیر صریح به این موضوع اشاره نشده است.
شاید این روایت ناشی از آن باشد که نام جد مادر پدر حضرت مولانا ابوبکر بوده و نام شمس الائمه  ابوبکرمحمد با نام ابوبکر نخستین خلیفه راشدین خلط شده باشد.البته دلایل دیگری هم وجود دارد که از حوصله این بحث خارج است.
البته بزرگانی مانند حضرت مولانا برتر از این انتسابات زمینی و صوری هستند ولی گاهی لازم است که در مورد حاشیه زندگی ایشان و نظرات وعقاید مختلف در این باب کنکاش وتحقیق شود تا بتوان چهره کامل تری از این بزرگان تصویر کرد.همانطور که حضرت مولانا در مثنوی می فرماید:

این نسب خود پوست اورا بوده است 
کزشهنشاهان مه پالوده است
مغز او خود از نسب دور است وپاک
نیست جنبش از سمک کس تا سماک
نور حق را کس نجوید زاد وبود
خلعت حق را چه حاجت تار وپود

جرعه فشاندن

سلام

بارها و بارها اشعار خواجه شیراز را خوانده و ابیات زیادی از آن را به حافظه سپرده ایم وفکر می کنیم که معنای آن را دریافته ایم- البته منظورم شرح وتاویلاتی که برآن نوشته اند نیست بلکه همان معنی ظاهری مراد است-در صورتی که اگرمعنی آن از ما پرسیده شود ...!
 می خواهم در باره اصطلاح جرعه فشاندن بر خاک برای شما بنویسم  برای نمونه حافظ می فرماید:

اگر شراب خوری جرعه ای فشان برخاک         از آن گناه که نفعی رسد به غیر چه باک

و مولانا :

یا به یاد این فتاده ی خاک بیز         چون که خوردی جرعه ای برخاک ریز

عادت جرعه فشاندن برخاک در میان اقوام باستانی مرسوم بوده به این معنی که ایشان پیش ازقربانی به افتخار خدایان خود یا در موارد دیگر به یاد اموات شراب یا روغن  یا آب یا عسل یا شیر روی مجسمه ها و مقابر می ریختند به این شرح:

قوم یهود از عهد بسیار قدیم در عبادت خدای خود و یهوه این عمل را اجرا می کردند و حتی برای این کار جامهای مخصوصی داشتند که هم اکنون در دست است و علاوه بر زمان عبادت بر سر مقابر هم این عمل را به حای می آوردند.

آشوریان نیز بر مقابر پدران و اجداد خود به همان صورت جرعه ریزی می کردند

در میان هندوان این عمل به قصد تطهیر و تهذیب رواج داشته است

در میان اقوام عرب نیز این عادت جاری بوده و خون قربانیان خود رابرای جرعه فشانی بر سر مقابر به کار می بردند

فنیقیها شیر را به این منظور استفاده می کردند و بعدها شراب را...

پس از آنکه معبد به صورت مستقل درآمد واز خانه جدا شد دشوار بود که مردم همواره به معابد و یا بر سر تربت پدران خود بروند و جرعه فشانی کنند به تدریج این عادت رایج شد که این عمل را پیش از غذا و یا آشامیدن مشروبات بر روی خاک انجام دهند و اما در شعر حافظ  منظور ،کرم کردن جوانمردان باده نوش نسبت به خاک بوده است و تر کردن لب زمین تشنه کام و ادای دین نسبت به زمین  که درخت انگور- که به قول منوچهری مادر شراب است – پرورده آن است و این بیت از منوچهری دامغانی می تواند موید این نظر باشد:

ناجوانمردی بسیار بود چون نبود                خاک را از قدح مرد جوانمرد نصیب