اسطوره

سلام
می خواهم خیلی کوتاه درباره واژه اسطوره برایتان بنویسم.واژه ای که بسیار شنیده و می شنویم اما به درستی معنی  آن را نمی دانیم.
درباره واژه اسطوره نظر های گوناگونی ابراز شده است .در لغت نامه دهخدا اساطیر جمع اسطار است به معنی افسانه پردازی و روایتهای بی پایه ودر جایی دیگر می خوانیم که اسطوره از کلمه یونانی هیستوریا  -Historia –به معنی کاویدن وجستجو کردن گرفته شده است.عده ای عقیده دارند که اعراب پس از غلبه بر روم شرقی و آشنایی با نوشته های  رومیان، کلمه ایتالیایی ایستوریاره – Istoriare- به معنی به صورت تاریخ یا افسانه تاریخی در آوردن را، معرب کردند و افسانه ها و روایتهای افسانه ای تاریخی گونه را اسطوره خواندند.بنا براین واژه اسطوره ریشه عربی ندارد.البته اعراب در گرفتن لغات بیگانه وتبدیل آن به یکی از لغات عربی ،به صورتی که از صرف عربی پیروی کند، ید طولایی دارند وبسیاری از واژه هایی که گمان می کنیم ریشه عربی دارند از جای دیگری وارد این زبان شده اند که پرداختن به آن از حوصله این بحث خارج است شاید در آینده در این باره بیشتر نوشتم. 

باز هم حافظ!

سلا م
می خواهم باز از حافظ بنویسم.شاید حرفهایم تکراری باشد اماهمه ما گاهی ناگزیراز تکراریم.حافظ  انسانی است که سخنش در طول قرنها دل از همگان ربوده  وفارسی زبانی نیست که بیت و یا ابیاتی  از او در حافظه نداشته باشد.راستی درکشوری که اینهمه شاعران بزرگ دارد که شعرشان شهرت جهانی دارد، این اقبال عمومی به شعر حافظ چه دلیلی می تواند داشته باشد؟

استادی حافظ در صنعتگری های لطیف وظریف در اشعار روان و هزاران نکته باریکتر زمو در به دست آوردن این جایگاه موثر بوده اما آیا این کافی است؟ چرا که ما این ویژگی ها را کم وبیش در شعر شاعران دیگر هم می بینیم واز طرفی همه مردم قادر به درک ریزه کاریهای هنر شاعری نیستند.

آنچه حافظ رابه این جایگاه رسانده بالاتر از هنر شاعری او جهان بینی، آزا د اندیشی و ژرف نگری اوست که دردها ودغدغه های جاودانه آدمی را دریافته و آن را با زبانی روشن و دلنشین و در مضامینی متنوع بیان کرده و در نهایت هرکس در هر زمان در شعر او آینه تمام نمای زمان خود را می بیند و شرح دردهای خود را می شنود.

وقتی که حافظ را باد دیگر بزرگان ادب بسنجیم چهره او بیشتر جلوه می کند.ناصر خسرو شاعر و مرد بزرگی است گوهر نظم دری را در پای خوکان نریخته و به خاطر پای بندی به اعتقاداتش سالها رنج دربدری و آوارگی را تحمل کرده است ولی وقتی سخن از کسانی می گوید که مثل او نمی اندیشند،همه را به باد دشنام و ناسزا می گیرد و این همه تعصب دل آزار است.

نجم رازی صاحب مرصاد العباد، با همه فرقه ها خاصه با فیلسوفان دشمنی دارد و در کتابش کشتن اهل حکمت و اندیشه مانند سهر وردی را با لذت ذکر و تایید می کند.

سعدی در ضمن حکایتی در بوستان ادعا کرده که به سومنات رفته و برهمنی را کشته و جسدش را در چاه انداخته ،آن وقت برای مستعصم عباسی که مورد نفرت آزادگان ایرانی بوده مرثیه ساخته است وفراوان است از این دست حال این نمونه ها را با اندیشه حکیمانه حافظ قیاس کنیم :

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

ویا این پند آشتی آفرین آرام بخش او که :

...که گناه دگری بر تو نخواهند نوشت

حال تاختن به سالوس و ریاکاران و زاهدان قشری و... که به غیر از رنگ وریا دین و مذهبی ندارند بحثی جداگانه ومفصل می طلبد.در این باره بحث بسیار شده و فکر می کنم تکرارآن ضرورتی نداشته باشد و در خانه اگر کس است یک حرف بس است...