ما بدون حکمت نجات نخواهیم یافت!!!

سلام

ویل دورانت درجایی از مقدمه کتاب لذات فلسفه چنین نوشته،راستش  حیفم آمد که برای شما ننویسم:

 امروز فرهنگ ما سطحی و دانش ما خطرناک است زیرا از لحاظ ماشین توانگر و از نظر غایات و مقاصد فقیر هستیم . آن تعادل ذهنی که وقتی از ایمان دینی گرمی برمی خاست از میان رفته است.علم مبانی فوق طبیعی اخلاقیات را از ما گرفته است و گویی همه جهان در اصالت فردیتی درهم وبرهم که نشانه قطعه قطعه شدن نامنظم خوی و منش است، گم گشته است.ما باز دربرابر مساله ای هستیم که سقراط را به خود مشغول داشته بود:

چگونه می توانیم اخلاقی به دست بیاوریم که جایگزین ضمانتهای اجرایی مافوق طبیعی که دیگر نفوذی در رفتار انسان ندارد،بشود؟

ما صد هزار سیاست باز داریم اما یک سیاستمدار نداریم!

ما بر روی زمین با سرعتی بی سابقه حرکت می کنیم ونمی دانیم وفکرنکرده ایم که کجا می رویم و آیا در اینجا برای نفوس نا آرام خود سعادتی پیدا خواهیم کرد. ما با دانش خود که ما را با قدرت خود سرمست کرده است نابود می شویم !

ما بدون حکمت نجات نخواهیم یافت!!! 

جایگاه زن درشاهنامه

سلام

می خواهم در مورد جایگاه زن درشاهنامه و اندیشه  فردوسی بنویسم.در ادبیات فارسی می توان نمونه های بسیاری یافت که در نکوهش زنان سروده شده است.برای نمونه  بیتی از خاقانی کفایت می کند:

مرا به زادن دختر چه خرّمی زاید؟         که کاش مادر من هم نزادی از مادر!

در این معرکه نکوهش زنان در ادبیات فارسی، د ر شاهنامه هرجا که به سخنی در نکوهش زنان برمی خوریم آن سخن از زبان یکی از قهرمانان شاهنامه است و اوست که دارد دیدگاه خودش را در باره زن می گوید و با توجه به تعهدی که فردوسی در دست نبردن در مآخذ شاهنامه و رعایت امانت دارد ناچار نظر و دیدگاه قهرمانان شاهنامه است که بر قلم استاد طوس روان می شود.

باید گفت که در شاهنامه بهترین داوری  را در پهنه ادب فارسی در مورد زن می توان یافت.در این کتاب سترگ زنان- .زنانی مانند ‹کردیه› خواهر بهرام چوبینه –  به هیچ روی از مردان پایین تر نیستند و نوع دوم به شمار نمی آیند در جای جای شاهنامه زنانی هستند که که در کاردانی و آینده نگری و چاره جویی اگر از مردان پیش نباشند با آنان پهلو می زنند.حتی در میدان رزم که جولانگاه مردان است زنانی مانند گردآفرید با سهراب پهلوانی که پشت دلاوری  مانند رستم را به خاک می مالد مبارزه می کند ودر مقابل او تاب می آورد. دیدگاه فردوسی در این مورد بسیار موجز و شیوا در این بیت آمده است:

چوفرزند را باشد آیین وفرّ          گرامی به دل بر، چه ماده چه نر