من عاشق خود توام ای عشق...

سلام
درجلسه‌‌ی شعری، یکی از دوستان بیت پایانی این غزل مرحوم حسین منزوی را خواند که بسیار به دلم نشست.با خود گفتم تمام این غزل را بیاورم شاید بقیه دوستان هم پسندیدند:

سرما، اگر غلاف کند تازیانه را
غرق شکوفه می کنی ای عشق! خانه را
با سرخ گل بگوی که تیغی به من دهد
تیغی چنان که بگسلد این تازیانه را
هر میوه باغ و باغ بهاری شود اگر
تأئید تو به بار رساند جوانه را
کوچکترین نسیمت اگر یاریم کند
طی می کنم خزان بزرگ زمانه را
با اشکم آب دادم و با نورت آفتاب
وقتی دلم به یاد تو افشاند دانه را
ای عشق! ما که با تو کناری گرفته ایم
سر سبز و پر شکوفه بدار این کرانه را
با دست خود به شاخه ببندش وگرنه باز
توفان ز جای می کند این آشیانه را
عشق! ای بهار مستتر! ای آنکه در چمن
هر گل نشانه ایست، توی بی نشانه را
من هم غزلسرای بهارم چو بلبلان
با گل اگرچه زمزمه کردم ترانه را
من عاشق خود توام ای عشق و هر زمان
نامی زنانه بر تو نهادم بهانه را...
 

چرا خداوند به اشخاص نادان و بی دست و پا روزی می دهد!

از دانایی پرسیدند:
چرا خداوند به اشخاص نادان و بی دست و پا روزی می دهد؟
دانا لبخندی زد و گفت:
برای اینکه می خواست به بندگانش بفهماند که  میزان رزق و روزی به دانش و زیرکی نیست...

 پ ن : سوال : این عکس چه ربطی به موضوع پست دارد؟ جواب : هیچ ربطی ندارد از این عکس استاد علیزاده خوشم می آید همین!