دی 90 - طرّه ی آشفتگی

سلام

این غزل چهار سال و اندی پیش سروده شد زمانی که در خیابان ولی عصر (عج) مات و مبهوت و سرگشته به انسان‌هایی نگاه می‌کردم که از هویت خودشان کوچ کرده و به قالب عروسک‌هایی فرو رفته بودند تا بهتر بشود بازیچه قرارشان داد...

قصه هر روز آدمها

خط تکراری عبور عابران واضطراب
چشمهایی بی تماشا ،ردپایی تا سراب

چهره حوا وآدم ، رنگها و رنگها
صورتکهایی پر از بیهودگی پشت نقاب

خنده های تلخ شیرین، دانه ها و دامها
قصه فرهاد وشیرین ،یک سوال بی جواب

چشم کوچه شرمگین از عشوه های زهرخیز
کوچ کور این مترسکها ،غروب آفتاب

قصه هر روز آدمها ،هوس ،عصیان ، هبوط
خط تکراری ،عبور عابران واضطراب...

مرداد86

یک سوال بی جواب

واژه های کلیدی : هوس، عصیان، هبوط، سراب، شیرین، فرهاد، حوا و آدم، صورتک، مترسک

دوشنبه 90 دی 19

كلك مشكين تو : ‍

نسبت مکن به غیر که اینها خدا کند...

هیچ چیز در این دنیا تصادفی نیست. هر چیزی درست در همان زمان و مکانی که باید، اتفاق می افتد. ما از تمایلاتی که داریم با خبریم اما از ریشه این تمایلات آگاهی نداریم و به همین دلیل احساس می کنیم که برای رسیدن به خواسته‌هامان آگاهانه و با اختیار عمل می کنیم اما نمی دانیم که ریشه این رفتار در زنجیره وراثتی است که عمری به درازای خلقت بشر دارد. شاید "و ما رمیت اذ رمیت و لکن الله رمی" اشاره به همین معنی داشته باشد. هنگامی که آدمی به این تسلسل اتفاقات در این زنجیره باور داشته باشد دیگر غم و شادی برایش یکسان است و تسلیم در برابر خواسته های الهی، تن به اراده ی خداوندی می‌دهد:

گر رنج پیشت آید و گر راحت ای حکیم
نسبت مکن به غیر که اینها خدا کند

ما می توانیم درخت هلو بکاریم و پروش دهیم اما نمی توانیم آن را وادار کنیم که هر وقت ما می خواهیم به بار بنشیند و یا هر میوه ای که ما خواستیم، تولید کند. واقعا در تمام ماجراهایی که تا کنون برای ما اتفاق افتاده و زندگی ما را تشکیل می دهد چقدر آگاهانه عمل کرده ایم و حق انتخاب داشته ایم؟