آیا دیو و دیوان هم ریشه اند؟

سلام 
در پست "دیو" دوست گرامیم سوالی مطرح کرده بودند که بنده در حد خودم به آن پاسخ داده ام امیدوارم که گره گشا باشد.نوشته اند:
...سوالی نیز برایم پیش آمده[آیا]شغل دیوانی (دبیری) که در ازمنه قدیم به‌نوعی نگارش وقایع و حسابداری نیز بوده، با توجه به تعریف شما از همین لغت[یعنی دیو] استخراج شده ؟
باید دانست که این سوال برای  صاحب کتاب تاج العروس نیز مطرح بوده  و برای توجیه  ارتباط این دو واژه- یعنی "دیو" و "دیوان"- این داستان را روایت کرده است که البته پایه و اساس ندارد.می نویسد:
چون کسری سرعت عمل منشیان را در اجرای کارها ملاحظه کرد گفت: این کار دیوان است ( یعنی خارق العاده است ).
واماکلمه "دیو" در قدیم به گروهی از پروردگاران آریائی اطلاق می شده است ولی پس از ظهور زرتشت و معرفی اهورامزدا، پروردگاران عهد قدیم، دیوان گمراه کننده و شیاطین خوانده شدند ولی کلمه "دیو" در میان همه اقوام هند و اروپائی با استثنای ایرانیان، معنی اصلی خود را -که همان خداوند است - محفوظ داشته است.
برای رسیدن به جواب صحیح باید ریشه باستانی این دو واژه یعنی "دیو" و "دیوان" را بررسی کرد.
کلمه "دیو" در زبان پهلوی Dev و در زبان اوستائی Daeva در هندی باستان Deva آمده است. Deva نزد هندوان هنوز هم به معنی خداست. Zeus نام پروردگار بزرگ یونانیان و Dues پروردگار لاتینی و Diev در فرانسوی از همین ریشه است. در انگلیسی هم Divine که به معنی خدایی است از همین ریشه گرفته شده است.
کلمه "دیوان"از کلمه Dewan هم ریشه با "دبیر" است و با کلمه آسوری Dap و کلمه Dipi در زبان  پارسی باستان –مرتبط با  Duppu اکدی و Dub سومری  به معنی لوحه و خط – هم خانواده است .
حال با مقایسه ریشه های این دو واژه،می توان دریافت که "دیوان" به معنی "دیوها" با دیوان به معنی "محل نوشتن رسالات و نامه ها" دو واژه کاملا متفاوت هستند و به جز شباهت ظاهری هیچ ارتباطی با هم ندارند.

روز سرد تولد من...

سلام
باید از همه‌ی دوستانی که با کامنتهای محبت آمیز خودشان تولدم را تبریک گفته بودند تشکر کنم.البته کمی دیر شده اما از بچه چند روزه چه توقعی می رود!؟
به همین مناسبت چهار پاره ای مرتکب شده ام که به همه ی دوستان خوبم تقدیم می کنم.

باز باران به کوچه ها می زد
سایه ها، خسته در گذر بودند

من، مردد میان بود و نبود
لحظه هایم هنوز تر بودند

*****

چهار دیوار سر به شانه ی هم
چشم تاریک و سرد پنجره ها

نقش تکرار بر تن قالی
مثل تکرار زرد ثانیه ها

*****

باز اینجا کسی نفس می زد
خالی از هرچه بود و هرچه نبود

چشم بر مرگ برگ وا می کرد
در شروعی نمور و درد آلود

*****

قاب کهنه دوباره می خندید
زندگی مرگ را صدا می زد

روز سرد تولد من بود
باز باران به کوچه ها می زد...

23آذر ماه 88