مردی به روی پنجره ی خیس می نوشت...

سلام

بارش باران قشنگ این چند روزه، دوباره مرا به ارتکاب غزلی وادار کرد. تقدیم به همه ی شما یاران همدل

باران که می زند، دل من تنگ می شود
بین من و تمام خودم، جنگ می شود

با گریه های ساکت ابری که می رود
باران چشمهام، هماهنگ می شود

از شوق چترها که به باران رسیده اند
این کوچه های خیس، پر از رنگ می شود

باران که می زند، همه رنگی شنیدنی است
انگار رنگ ها همه آهنگ می شود

مردی به روی پنجره ی خیس می نوشت:
باران که می زند، دل من تنگ می شود 

این لحظه های خیس ...

سلام بر تمامی دوستان عزیز

مدتی بود که مرتکب غزل نشده بوم تا اینکه باران پریشب ما را به ارتکاب غزلی وا داشت که تقدیم می کنم:

تصویر من در آینه حتی ، غریبه است
لبخند هم بدون تو حالا غریبه است

این کوچه که شبیه قدم های من شده
دیگر برای پرسه زدن ها غریبه است

باران قشنگ می زند و قاب پنجره
این همدم شبانه هم اینجا غریبه است

باچشم های مضطرب مردمان شهر
این لحظه های خیس تماشا غریبه است

می پرسم از نفس نفس با تو بودنم
با من خیال بودنت آیا غریبه است؟