شاملو - طرّه ی آشفتگی

ادامه از شهربور 1320 تا...

سلام
با اجازه تمامی دوستان علاقه مند به این بحث آن را دنبال می کنیم امیدوارم که با نظریات خود به من کمک کنید تا بتوانم بهتر در خدمت شماعزیزان باشم و اما ادامه مطلب:

ازمسائل اصلی و درونمایه های شعر این دوره رشد اندیشه های سوسیالیستی است به دلیل در هم شکسته شدن نظام استبدادی نوعی رئالیسم اجتماعی ،حمله به امپریالیسم و پرداختن به آن ستایش صلح ودشمنی با جنگ و... رایج می شود.

انتقاد های سطحی جایش را به انتقادهای بنیادی می دهد و زبان به شعر محض نزدیک می شود.

رمانتیسم اجتماعی نیز ادامه دارد ودر شعرهای توللی و گلچین گیلانی دبده می شود. همه آن مواردی که در باب تجدد زبان و موسیقی و تخیل و فرم در دوره های قبل مطرح شد در این دوره به دلیل فضای باز تجربه ها گسترده تر می شودو سنت شکنی های موفق و ناموفق در این دوره بسیار به چشم می خورد.

عوامل این تغییرات درهم شکستن نظام استبدادی رضا شاه بعد از جنگ و به وجود آمدن احزاب و روزنامه ها هستند.حجم زیادی از اشعار خارجی –شعرهای مایاکوفسکی و ناظم حکمت- ترجمه شد که اثر مستقیم روی شاعران جوان آن دوره از جمله احمد شاملو گذاشت تا جایی که هوشنگ ابتهاج شعری خطاب به ناظم حکمت سروده است.

در بعضی از شعرهای کتاب هوای تازه شاملو زبان ترجمه احسان طبری از شعر مایاکوفسکی هویدا است اگر چه شاملو منکر این تاثیر پذیری باشدالبته این نکته چیزی از مقام او در شعر معاصر نمی کاهد.در این دوره اشعار زیادی از شعرای معروف آلمانی ، روسی وانگلیسی ترجمه شدند که به عنوان عوامل فرهنگی تغییر باید کاملا به آنها توجه نمود و البته نشر مجله هایی که غالبا جنبه های ادبی خیلی مترقی داشتند مثل ماهنامه مردم و ماهنامه سخن نیز بسیار تاثیر گذار بود.

گلچین گیلانی

واژه های کلیدی : گلچین، توللی، شاملو، امپریالیسم، رمانتیسم، اجتماعی، تجددزبان، مایاکوفسکی، ناظم حکمت، احسان طبری، ماهنامه مردم، ماهنامه سخن

دوشنبه 87 دی 30

كلك مشكين تو : ‍

از شهریور 1320 تا کودتای 28 مرداد 1332

سلام

امیدوارم که جمعه خوبی رو پشت سرگذاشته وهفته بهتری در پیش رو داشته باشید .خیلی دوست دارم بدانم که این سلسله مباحث چقدر به درد دوستان عزیز می خورد ! البته بنده براین باورم که باید این دوره بسیار خلاصه را به اتمام برسانم ولی برای موضوعات بعدی می خواهم نظر شما را بدانم که محور مطالب چه باشد بهتر است؟پس با نظریات خود بنده را راهنمایی بفرمایید.

حالا با اجازه شما میریم سراغ ادامه بحث :

از شهریور 1320 تا کودتای 28 مرداد 1332

چهره های مطرح این دوره نیما ، خانلری ، گلچین معانی ،توللی ، افراشته ، حمیدی ،بهار،منوچهر شیبانی ،شهریار، کسرایی ، رحمانی ، شاملو ، شاهرودی ونادر پورهستند.

در این دوره – به غیر از اشعار آخرین شاعر بزرگ کلاسیک ادب فارسی ملک الشعرای بهار- سه موضوع مطرح است:

اول ادبیات کارگری :

افراشته من معتقدم شعر نسازی

حیف از ادبیات که شد مسخره بازی

بنویس که بیمار شده مرد کمینه

افتاده مریضخانه گرفته سل سینه!

دوم اشعار عاشقانه ای که در دوره رضا شاهی شروع شده بود به صورت رقیق تر و خالص تر ادامه دارد.

در نیمه های شامگهان آن زمان که ماه

زرد وشکسته می دمد از طرف خاوران

استاده در سیاهی شب مریم سپید

آرام و سرگران

سوم موضوع سمبولیسم اجتماعی نیما است که دیگر رنگ رمانتیک ندارد وکاملا اجتماعی وسیاسی است.

در تمام طول شب

کاین سیاه سالخورد انبوه دندانهاش می ریزد

در این میان نوعی شعر اجتماعی خطابی هم وجود دارد که بهترین نمونه آن در مجموعه شعر شبگیر سایه (هوشنگ ابتهاج ) دیده می شود:

دیرست گالیا!

هنگام بوسه وغزل عاشقانه نیست

هرچیز رنگ آتش و خون دارد این زمان

هنگامه رهایی لب ها و دستهاست

این فرش هفت رنگ که پامال رقص تست

از خون و زندگانی انسان گرفته رنگ...

در این میان شعرهای عاشقانه سنتی شهریار ،حمیدی وعماد خراسانی وجود دارد که با تمام حرمتی که باید برای ایشان قائل شد زیاد قابل طرح نیستند. در این بین شاید موفق ترین شعر عقاب خانلری باشد با اینکه خود او از چهره های برجسته تجدد ادبی در این سال هاست.