دولت آبادی - طرّه ی آشفتگی

نام این نوشته را نقد نمی گذارم ...

سلام
چندی پیش توسط حسام عزیز کتاب من او نوشته آقای امیر خانی به دستم رسید و قبل از آن هم بسیاری از دوستان توصیه کرده بودند که حتما این کتاب را بخوانم.بنده هم بعد از دریافت کتاب با حرص و ولع شروع به خواندن کردم تا ببینم چیست این کتابی که در دوران افول کتابخوانی و کتاب خری!(یعنی خریدن کتاب) به چاپ بیست و دوم رسیده است؟
به هر حال شروع به خواندن کردم و هرچه جلو تر رفتم از شوق و حرارتم برای خواندن کتاب کاسته شد و از شما چه پنهان که حدود 80 صفحه بیشتر نخواندم و بقیه را فقط ورق زدم و جسته و گریخته خواندم. واقعا ظلم است اگر کسی بعد از خواندن 80 صفحه از کتابی بخواهد آن را نقد کند و به همین دلیل نام این نوشته را نقد نمی گذارم هر چه هست نظر من در مورد همان 80 صفحه است. به طور خلاصه باید بگویم پرداخت دقیق جزئیات و شخصیتها که در نظر خیلی از دوستان حسن محسوب می شود، به فضای کار لطمه زده است چرا که نویسنده دارد یک کار سورآلیستی خلق می کند فضایی که دائم تصاویر ذهنی، یادآوری گذشته و به طور کلی حضور حال ،گذشته و آینده در آن جریان دارد. در فضای سورآل باید قسمتهایی از داستان فضا کمی مه آلود باشد تا خواننده خود را درزمان و فضایی متفاوت با حال احساس کند اما جزئیات چنان در تمام این احوال آورده شده است که هیچ فرقی بین ماجراهایی که در ذهن شخصیتها می گذرد حال و گذشته و آینده احساس نمی شود. از طرفی پرداختن به شناسنامه شخصیت ها از محل تولد و نوع ادبیات و...گرفته دائم در حال تکرار است و نویسنده با تکرار تکیه کلام ها و یا عادتها و یا خاطرات شخصیت های داستان،آنها را به رخ خوانند می کشد و این تکرار خسته کننده است و دیالوگها را به سمت چیپ و سبک شدن سوق می دهد. نکته جالب اینجاست که خیلی از جوانان برای اولین بار در عمرشان رمان خواندند و آن هم همین رمان من او بوده، واقعا برای کسی که با قلم دولت آبادی در رمان جای خالی سلوچ، با نگارش صادق هدایت در سه قطره خون و بوف کور و ... و با کلام سیمین دانشور در سووشون و بسیار رمانهای برتر آشنایی ندارد و آنها را نخوانده است، ممکن است این کتاب بسیار جذاب به نظر برسد چون امکان قیاس وجود ندارد.از طرفی دیگر خواندن این کتاب به صورت موجی درآمده که اگر کسی این کتاب را نخوانده باشد با تعجب نگاهش می کنند و می گویند: من اوی امیر خانی را نخواندی؟!! یعنی خیلی از مرحله پرتی امل!! پس برای امل نبودن باید دست به کار شد و چاپ کتاب را به بیست و سوم و چهارم و... بیشتر رساند!
بگذریم البته این 80 صفحه از کتاب محاسن زیادی هم داشت که چون دیگران به صورت کامل و مستوفی به کل آن پرداخته اند بنده اشاره ای نمی کنم. فقط کاش آثار دیگر نویسندگان کشورمان هم روی موجی اینچنین قرار می گرفت تا جوانان ما می توانستند بیشترین بهره را از این گنجینه ها و آثار ماندگار معاصرببرند...

‌رمان من او

واژه های کلیدی : دولت آبادی، من او، امیر خانی، سورآلیسم، جای خالی سلوچ، صادق هدایت، سه قطره خون، بوف کور، سیمین دانشور، سووشون

چهارشنبه 88 اسفند 12

كلك مشكين تو : ‍

دوره رضا شاهی

سلام

به گفته یکی از عزیران وبلاگ من شده کلاس درس!البته حق با ایشان است شاید من کمتر به آنچه که مرسوم در وبلاگ است پرداخته ام اما فکر می کنم که قبل از هرچیز باید از این میدان استفاده کنم و انچه را حس می کنم کمتر به آن پرداخته شده بیان کنم !

نسل جوان ما درگیر مشتی الفاظ به نام شعر و ترانه شده و با ریشه قطع ارتباط کرده و هرچه به دهانش می آید به عنوان شعر میگوید وهرچه به گوشش می رسد به عنوان شعر می پسندد(البته دراین بین شعرای توانایی هم داریم اما اکثریت در دست عده دیگر است ظهور نامیمون کسانی مثل محسن نامجو در عرصه شعر وموسیقی به علت همین جو حاکم است!) با خودم گفتم شاید که آشنایی با شعر ادوار نه چندان دور در این شرایط قحط الغزل بی تاثیر نباشد!
تا یار که را خواهد ومیلش به که باشد...

و اما ادامه کلاس درس!؟!؟!؟!

دوره رضا شاه

(1300-1320)

چهره های مهم این دوره فرخی یزدی،بهار،لاهوتی ،یحی دولت آبادی،پروین اعتصامی ،نیما،یاسمی،صورتگر،شهریار،رعدی ومسعود فرزاد هستند

انتقادی که درشعر این دوره نسبت به شرایط حاکم وجود دارد سطحی است وصراحت و تندی کلام عارف وعشقی و بهار در آن دیده نمی شود آن هم به دلیل این است که رژیم اجازه این کار را نمی دهد اما شعر فرخی یزدی لاهوتی وحتی نیما را می توان نوعی ادبیات زیر زمینی محسوب کرد .البته نیما هیچگاه مستقیما در این باب حرفی نزد ولی اشعارش پر از انتقاد بود.در این دوره ادبای رسمی موجوداتی سطحی خود فروخته وحتی بی وطن هستند.بهار در تبعید،ایرج مرده،عارف در همدان به حالت زندانی درآمده وعشقی هم ترور شده!

می توان گفت فرخی تنها شاعری است که از یک جهان بینی ثابت برخوردار است.

وطن پرستی در این دوره به گونه ای افراطی است. در دوره مشروطه وطن به معنی ایران است اما با حالتی کاملا اسلامی اما در این دوره نوعی وطن پرستی افراطی شیوع پیدا میکند وبه نوعی مفهوم قومیت مطرح می شود ونوعی عرب ستیزی در این اشعار به چشم می خورد.مثلا شاعری ناشناس که از سادات هم بوده است چنین می گوید: