بی آسمان چشم تو شاعر نمیشدم...

این غزل مدتها  در ذهنم سرگردان بود و در انتظار بیت پایانی‌اش بسر می برد، تا اینکه بلاخره بیت پایانی هم آمد، تقدیم به تو که زیباترین دلیل سرودنی...

ای ســـرزمیـــــن بکـر نگاه تو دیـــدنی
ای ناز چشــــــم‌های نجیبت خـریدنی

امشب بیــــا غزل غزل از عاشـقی بگو
ای بیت بیت،‌قنـــــــد لبانت چشـیدنی

آدم نشست پای گنـاهش،‌ چرا که دید
لبخند مهربان تو سیبـی است چیدنی

ای دستهات فـــرصت آغاز عاشـــــقی
تو حس خوب و ساده‌ی صبح رسیدنی

بی آسمان چشم تو شاعر نمی‌شدم
بی تو نه شــعر بود و نه شوق پریدنی

ایمانمان بود می دهد...!

دیروز از هرچه بود گذشتیم
امروز از هرچه بودیم!

آنجا پشت خاکریز بودیم
و اینجا در پناه میز!

دیروز دنبال گمنامی بودیم
امروز دنبال آنیم که ناممان گم نشود!

جبهه بوی ایمان می داد
و اینجا ایمانمان بو می دهد!

الهی نصیرمان باش
تا بصیر گردیم

بصیرمان کن
تا از مسیر برنگردیم...