یک عمر می‏توان سخن از زلف یار گفت

یکی از اهداف شعر و ادبیات در معنای گسترده‌تر آن، تهیج و برانگیختن احساسات دینی و مذهبی مخاطب در جهت تحکیم مبانی اعتقادی اوست. سرودن شعر مذهبی و یا به عبارتی مناسبتی، کاری صعب و دشوار است از آن رو که با باورهای اعتقادی سر و کار دارد و همین امر باعث می‌شود که شاعر نتواند به راحتی در میدان خیال جولان دهد. یادآوری این نکته اینجا ضروری به نظر می‌رسد که شعر مناسبتی با شعر مداحی فرق اساسی دارد. شعر مداحی، شعری است عوام پسند که بیشتر تاثیرش در اجرای مناسب آن است و کمتر به محتوای آن پرداخته می‌شود. در حالی که شعر مناسبتی، دارای مضامین بلند و محتوای غنی و پرداختی هنری است. در شعر مداحی، این مجری است که هنگام اجرا به شعر زیبایی می‌بخشد اما شعر مناسبتی این زیبایی را نه تنها همراه خود دارد بلکه یکی از لوازم آن است. این گفته به این معنی نیست که شعر مداحی بی ارزش و یا کم ارزش است، آن هم درجای خودش کاربرد دارد و ضروی است چرا که از شعر مناسبتی کمتر می‌توان در مراسم مذهبی استفاده کرد و نیاز است که برای مراسم عزاداری عمومی شعر مداحی - که با ذائقه عوام سازگارتر است- سروده شود.
با توجه به تمامی عواملی که سرودن شعر مناسبتی را دشوار می‌سازد، شاعران کمتر در خلق آثاری ماندگار از دست موفق بودند. تکراری بودن مضامین و استفاده از الفاظ کلیشه‌ای و نخ‌نما ارزش هنری این قبیل آثار را پایین آورده است. خوشبختانه در سال‌های اخیر شاعران جوان در این زمینه خوب کارکرده اند و شعرشان مصداق این بیت صائب تبریزی است که می‌گوید:

یک عمر می‌توان سخن از زلف یار گفت
در بند آن مباش که مضمون نمانده است

هر هنرمندی یک اثر بیشتر ندارد...

می خواهم سوالی مطرح کنم:چرا در آثار شاعران تنوع کمتر دیده می شود؟شاید بگویید نه! شاعرانی می شناسیم که آثار متنوعی دارند!
حق با شماست اما تا شاعر چگونه شاعری باشد؟ بعضی از شعرا می نشینند وتصمیم می گیرند که شعر بگویند.مضمون را – حالا هرچه می خواهد باشد- انتخاب می کنند وشروع می کنند به شعر گفتن ؛ بیشتر شاعران سبک هندی این گونه شعر می سرایند، اما شاعرانی هم وجود دارند که تا شرایط خاص روحی برایشان مهیا نشود نمی توانند اثری خلق کنند. در اینجا شاعر دیگر مجال انتخاب ندارد وآنچه را که بر زبان و قلمش جاری می شود همان است که هست. ممکن است بعدا دست به حک و اصلاح آن بزنند اما مضمون همان است که آمده وبه قولی بیت یا مصراع اول شعر هدیه خداوند است.البته این نکته را نیز نباید از نظر دور داشت که هر چه شاعر جلو تر می رود به تجربه های تازه ای دست پیدا می کند و از این رهگذر شعر او با اشعار قبلش متفاوت می شود و این تنوع بیشتر تنوعی رو به تکامل است شاعرانی از قبیل حافظ ، مولانا و از متاخرین احمد شاملو را می توان از این دست شاعران دانست.به قول یکی از اندیشمندان ، هر هنرمندی یک اثر بیشتر ندارد باقی آثارش تفسیر و تکرار همان یک اثر است.