ماهور - طرّه ی آشفتگی

سلام

می خوام در مورد موسیقی اصیل- که در میان اکثر جوان ها به موسیقی پیرمردها معروفه!- صحبت کنم و تا جایی که می تونم به سوالاتی که بیشتر برای جوانتر ها پیش میاید-البته خیلی ساده ومختصر- پاسخ بدم. فکر میکنم یکی از مهمترین این سوالات این باشه که :چرا موسیقی اصیل حوصله ما را سر می بره و به محض شنیدن آن به خمیازه کشیدن می افتیم و به جای ایجاد نشاط در ما حالت خمودگی ایجاد می شود ؟
این سوال دو بخش داره ؛قسمت اول :چرا با شنیدن موسیقی اصیل حوصله مان سر می رود؟
برای رسیدن به این جواب باید مقدمه کوتاهی عرض کنم!می دونیم که موسیق اصیل پیوند ناگسستنی با شعر و مخصوصا شعر کلاسیک (به زبان ساده تر شعر حافظ و سعدی و مولانا )داره و این ا رتباط باعث می شه که موسیقی با این اشعار ترکیب بشه و هرکدوم بدون دیگری کامل به نظر نیاد(که البته این طور نیست) کاملا طبیعیه اگرکسی با شعر وادبیات کلاسیک آشنا نباشه ازاین نوع موسیقی هم لذت نمی بره و از طرف دیگه خود موسیقی اصیل هم برای خودش الفبایی داره که دونستن این الفبا قدرت لذت بردن رو در شنونده تقویت می کنه،دونستن نام دستگاه ها و آوازها(هفت دستگاه یعنی ماهور، شور، همایون ، سه گاه ، چهار گاه ، راست وپنجگاه ، نوا وپنج آوازیعنی بیات ترک ، دشتی ، ابوعطا ، افشاری وبیات اصفهان) و اینکه هردستگاه از نغمه ها و گوشه ها تشکیل شده و آشنایی مختصر با اینها موسیقی اصیل رابرای شنودنده لذت بخش می کنه!پس باید عرض کنم که لذت بردن از این نوع موسیقی نیاز به داشتن معلومات در این زمینه ها که عرض شد داره! البته دنیال این چیزها رفتن هم کاملا ذوقیه و هیچ کس مجبور نیست این کار رو بکنه!با توجه به این موارد کسی که از این نوع موسیقی لذت نمی بره این مقدمات رو فراهم نکرده و بسیار طبیعیه که انسان در مقابل چیزی که از اون سر درنمیاره حوصله اش سر بره!

پس می تونیم اینطور نتیجه بگیریم که آشنا نبودن باشعر و ادبیات و ساختار موسیقی اصیل، اون رو برای خیلی از ماها کسالت آور کرده وبه همین دلایل طیف خاصی از جامعه به این نوع از موسیقی گرایش دارن!

ادامه دارد...

سه تار مطرب شوقم گسسته سیم جانسوزم

واژه های کلیدی : شعر، ماهور، شور، همایون، سه گاه، چهار گاه، راست وپنجگاه، نوا، بیات ترک، دشتی، ابوعطا، افشاری، اصفهان، نغمه، گوشه، موسیقی اصیل

چهارشنبه 87 بهمن 16

كلك مشكين تو : ‍

ابداع یا ... !!!!!

سلام

چندی پیش ترانه ای! (نمی دانم واقعا باید اسم آن را چه چیزی گذاشت ...) از محسن نامجو شنیدم و پس از آن هم از نسل جوان تعاریفی که مرا به فکر فرو برد و مجبور شدم این حرکت جدید را که در شعر و موسیقی ایجاد شده را دقیقتر مورد برسی قرار بدهم .

همیشه حرکات جدید و خرق عادات با مخالفت روبرو می شود و این خودش می تواند دلیلی برحرکت وابداع باشد اما حرکت به کدام سو و چگونه ابداعی!

برای رسیدن به اصل مطلب مقدمه ای طولانی نیاز است که با اجازه شما از آن فاکتور می گیرم و به اصل مطلب می پردازم!

ترانه یا ...! را که می خواهم از محسن نامجو بررسی کنم در دستگاه ماهور خودمان و گام ماژور غربی ها ساخته شده و با تکنوازی ساز سه تار شروع می شود . پس از آن آهنگ با ریتم جاز راک اند رول ادامه پیدا می کند وبه دنبال، غزل معروف حافظ« دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را » توسط نامجو با لحنی بسیار سبک خوانده می شود سپس ریتم به 8/6تغییر پیدا می کند و تکنوازی پیانو زمینه را پر می کند و پس از آن دو باره به ریتم اول برمی گردد و غزل با دادو فریاد او که ته مایه تحریر آواز را هم به همراه دارد ادامه پیدا می کند و جاز هم در این میان با پاساژ های مسلسل وار زمینه را پر می کند از همه جالبتر بیت« روزی تفقدی کن درویش بی نوا را» به صورت انسانهای الکن و یا به قولی نیم زبون ویا کسی که از روی لج بازی جمله ای را به زبان می آورد تکرار شده و دوباره عربده کشی و پاساژ های مکرر و....!

در یکی ازاین آثار!!!ایشان تحریر آواز را با فریادهای جگر خراش که مخصوص موسیقی امریکای جنوبی است با هم می آورد و خلاصه معجون عجیبی تولید می کند ! و در یکی دیگر از این آثار، صداهای عجیب و غریب تولیدی ایشان واقعا انسان را به فکر فرو می برد! جالب این است که همین اثر با تحریری کاملا سنتی به پایان می رسد! آوردن الفاظ رکیک هرچند که در قالب اصطلاحات خاصی پیچیده شده است از نوآوری های ایشان است که جای بررسی بیشتری دارد!

اگر بخواهیم از زاویه دیگر به این قضیه نگاه کنیم شعرهای مضحک و نیمه مستهجن او با این حال وهوا کاملا مناسبت دارد ولی متاسفانه غالب اشعاری که روی این کارها تنظیم می شود از حافظ و سعدی و مولاناست !

البته کارهایی هم دارد بدون این ابداعات!!!! وبسیار معمولی که اگر محسن نامجو می خواست با این قبیل کارها به شهرت برسد هرگز نمی توانست از حدود یک خواننده درجه سوم فراتر رود اما با این روش التقاطی مضحک توانسته خودش را مطرح کند و با آوردن اصطلاحاتی از قبیل عقاید نو کانتی- عشق پانزده سانتی ! و هستی از ما ... !- که خجالت می کشم کاملش کنم- توانسته در میان جوانان نوجو اسم ورسمی پیدا کند!