طلوع آفتاب وجود استاد محمدرضا شجریان

امروز اول مهر ماه، روز طلوع آفتاب وجود استاد محمدرضا شجریان است.
71سال پیش ،شهر مشهد شاهد بدنیا آمدن بزرگواری بود که تاریخ این سرزمین کمتر به خود دیده است.

انسانی که نابترین اشعار بزرگان ادب پارسی را در حریر صدای آسمانی خود پیچید و در اختیار مردم ایران زمین قرار داد و این بستر را فراهم ساخت تا عارف و عامی بشنوند و دل بدهند و راه دلشدگی و دلدادگی به ادب متعالی پارسی را بپیمایند و چه کسی می تواند بگوید که سهم استاد شجریان در این راه کمتر از بزرگترین ادبا و محققین کشورمان بوده است؟

به راستی کدام محقق می تواند شاهد شعر سعدی شیرازی را، و شراب غزل ناب حافظ را، به خانه و گرمابه و گلستان ببرد و مردم را از این شراب،  سرمست و از این شاهد، متمتع کند؟

آری، در این روز ستاره ای بدرخشید وشمع مجلس عاشقان شد و آتش در خرمن سوختگان عالم عشق و دلدادگی زد تا آنجا که عقل، مست و خراب به گوشه ای افتاد و علم مستانه غزل خواندن آغاز کرد.

از صدای سخن عشق صدایی خوشتر نبود که در آواز استاد شجریان، تبلوری جاودانه یافت و حریر صدای او مرهم زخم جان و دل مردم ایران بوده است و خواهد بود.

نفس باد صبا در زیر گنبد مینا، از عطر صدای او مشک فشان شده است وعالم پیر، سرخوش از ترنم سرّعشق او، جوانی از سر گرفته

جایی که ساقی خلوت گزیده، بیداد روزگار را به تماشا نشسته است، عاشقان سر بر آستان جانان نهاده اند

بوی باران، گنبد مینا را مشحون کرده و در این رهگذار پر آشوب، تنها عشق داند معمای هستی را

قاصدک، به یاد ایام  شور و نوا،  فریاد بر آورده و جان عشاق، بی تاب شب وصل است

 پیام نسیم، برای دل مجنون ما، آرام جان است وچشمه نوش، اما حیف که زمستان است و آهنگ وفا، در این شب و سکوت و کویر، حتی در خیال دلشدگان نیز نمی گنجد...

من به عنوان کوچکترین دوستدار هنر و ادب ایران زمین، تولد استاد شجریان، بزرگ مرد میدان عشق و هنر و ادب را به تمامی عاشقان این وادی تبریک می گویم و در  پایان با کلامی از استاد، این مقال را زینت می بخشم:

اگر که تدبیری باشد

در درک منطق هنری است

در هنر می شود نوای هستی را شنید

معراج در این عرصه روی می دهد

پروازی به فرازستان معنا....

علم...

علم نبض شعر ما را به روی کاغذ می آورد.

وقتی پیشانی یار را می بوسیم در ذهن ما استخوانبندی جمجمه معشوقه را مجسم می‌کند.

وقتی علم داریم زیر هر لب غنچه ای انتظار دندان پوسیده ای می بریم.

علم جهل مقدسی را که در جنون وجود دارد، نفی می‌کند.

علم می خواهد نام بی قراری خود را تنگی نفس بگذاریم.

علم موسیقی را هم تهدید می کند،‌ دیگر نمی شود در محراب کمان ابرویی نشست و نقش کمانچه ای کشید...