موسیقی - طرّه ی آشفتگی

سلام

در ادامه مبحث موسیقی به اسامی گوشه ها و تعداد آنها در هر دستگاه می پردازم.همانطور که می دانید منظور از ردیف الگو یا ترتیب پیوستگی گوشه هاست .این قطعه ها مشتمل بر درآمد ، آواز و گوشه ها هستند که می توانند به مایه های اصلی بپیوندند وبیشتر این گوشه قطعه ها دارای وزنهای ناموزون هستند (چکار کنم هر کاری که بکنم ناچاربحث فنی می شود!) و اما تعداد گوشه ها در هر دستگاه:
دستگاه شور 32 گوشه -آوازابوعطا 10 گوشه- آواز بیات ترک 15 گوشه-آواز افشاری 3 گوشه –آواز دشتی 5گوشه –آواز بیات کرد 8گوشه – دستگاه سه گاه 20 گوشه – دستگاه چهار گاه 31 گوشه – دستگاه ماهور 44 گوشه –دستگاه همایون 28 گوشه – آواز بیات اصفهان 7گوشه –دستگاه نوا 21 گوشه –دستگاه راست و پنجگاه 25 گوشه(عده ای می گویند راست پنجگاه و عده ای راست و پنجگاه انشا الله در این که چرا راست و پنجگاه درست تر است در یک پست جدا برایتان خواهم نوشت)
البته لازم به یاد آوریست که تعداد این گوشه ها در ردیف تار وسه تار میزرا عبدالله به روایت مرحوم استاد نورعلی برومند- که توسط ژان دورینک نت نویسی شده – اینگونه آمده است و در ردیف های دیگر ممکن است تعداد گوشه ها کمتر و یا زیاد تر آمده باشد . منتظر نظراتتان هستم

اثر استاد کاتوزیان

واژه های کلیدی : موسیقی، ماهور، همایون، سه گاه، چهار گاه، نوا، دشتی، افشاری، گوشه، ردیف، بیات، آواز، دستگاه، راست و پنجگاه، میزرا عبدالله، برومند

دوشنبه 87 اسفند 26

كلك مشكين تو : ‍

ابداع یا ... !!!!!

سلام

چندی پیش ترانه ای! (نمی دانم واقعا باید اسم آن را چه چیزی گذاشت ...) از محسن نامجو شنیدم و پس از آن هم از نسل جوان تعاریفی که مرا به فکر فرو برد و مجبور شدم این حرکت جدید را که در شعر و موسیقی ایجاد شده را دقیقتر مورد برسی قرار بدهم .

همیشه حرکات جدید و خرق عادات با مخالفت روبرو می شود و این خودش می تواند دلیلی برحرکت وابداع باشد اما حرکت به کدام سو و چگونه ابداعی!

برای رسیدن به اصل مطلب مقدمه ای طولانی نیاز است که با اجازه شما از آن فاکتور می گیرم و به اصل مطلب می پردازم!

ترانه یا ...! را که می خواهم از محسن نامجو بررسی کنم در دستگاه ماهور خودمان و گام ماژور غربی ها ساخته شده و با تکنوازی ساز سه تار شروع می شود . پس از آن آهنگ با ریتم جاز راک اند رول ادامه پیدا می کند وبه دنبال، غزل معروف حافظ« دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را » توسط نامجو با لحنی بسیار سبک خوانده می شود سپس ریتم به 8/6تغییر پیدا می کند و تکنوازی پیانو زمینه را پر می کند و پس از آن دو باره به ریتم اول برمی گردد و غزل با دادو فریاد او که ته مایه تحریر آواز را هم به همراه دارد ادامه پیدا می کند و جاز هم در این میان با پاساژ های مسلسل وار زمینه را پر می کند از همه جالبتر بیت« روزی تفقدی کن درویش بی نوا را» به صورت انسانهای الکن و یا به قولی نیم زبون ویا کسی که از روی لج بازی جمله ای را به زبان می آورد تکرار شده و دوباره عربده کشی و پاساژ های مکرر و....!

در یکی ازاین آثار!!!ایشان تحریر آواز را با فریادهای جگر خراش که مخصوص موسیقی امریکای جنوبی است با هم می آورد و خلاصه معجون عجیبی تولید می کند ! و در یکی دیگر از این آثار، صداهای عجیب و غریب تولیدی ایشان واقعا انسان را به فکر فرو می برد! جالب این است که همین اثر با تحریری کاملا سنتی به پایان می رسد! آوردن الفاظ رکیک هرچند که در قالب اصطلاحات خاصی پیچیده شده است از نوآوری های ایشان است که جای بررسی بیشتری دارد!

اگر بخواهیم از زاویه دیگر به این قضیه نگاه کنیم شعرهای مضحک و نیمه مستهجن او با این حال وهوا کاملا مناسبت دارد ولی متاسفانه غالب اشعاری که روی این کارها تنظیم می شود از حافظ و سعدی و مولاناست !

البته کارهایی هم دارد بدون این ابداعات!!!! وبسیار معمولی که اگر محسن نامجو می خواست با این قبیل کارها به شهرت برسد هرگز نمی توانست از حدود یک خواننده درجه سوم فراتر رود اما با این روش التقاطی مضحک توانسته خودش را مطرح کند و با آوردن اصطلاحاتی از قبیل عقاید نو کانتی- عشق پانزده سانتی ! و هستی از ما ... !- که خجالت می کشم کاملش کنم- توانسته در میان جوانان نوجو اسم ورسمی پیدا کند!