سرّخدا از دیدگاه حافظ

سلام
این بار می خواهم در مورد نگفته هایی برای شما بنویسم که حافظ به عنوان سرّ خدا و نکته سر بسته در اشعار خود آورده است.به راستی سرّخدا از دیدگاه حافظ چیست:

سرّ خدا که عارف سالک به کس نگفت
در حیرتم که باده فروش از کجا شنید؟
عطار و مولانا انسان زمینی را همان خدا می دانند که به صورت گنجی در زمین پنهان است جایی که سی مرغ عطار در منطق الطیر  به درگاه سیمرغ می رسند و در آنجا به جای دیدن سیمرغ خودشان را مشاهده می کنند:
چون نگه کردند آن سی مرغ زود
بی شک این سی مرغ آن سیمرغ بود
البته اصل این ایده از ابو عثمان مکی است که به گنجنامه ابلیس معروف است.اما واقعا سر خدا در اندیشه حافظ چیست؟
حافظ چنان به لطف و رحمت الهی امیدوار است که یقین دارد خداوند تمام گناهان را می آمرزد و عقوبتی در کار نیست:
لطف خدا بیشتر از جرم ماست
نکته سر بسته چه دانی خموش
نکته سر بسته، رحمت و بخشش عمومی خداوند است که کسی نباید از آن آگاه شود و این را فقط عارفان کامل و واصلان می دانند.این ابیات دقیقا به همین اندیشه و باور دلالت دارد:

هست امیدم که علی رغم عدو روز جزا
فیض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم

از نامه سیاه نترسم که روز حشر
بافیض لطف او صد ازاین نامه طی کنم

بیا که دوش به مستی سروش عالم غیب
نوید داد که عام است فیض رحمت او

هاتفی از گوشه میخانه دوش
گفت ببخشند گنه می بنوش

حافظ شاید در این ابیات به  احوال ابوالحسن خرقانی  عارف معروف هم عصر با ابو سعید ابوالخیر نظر داشته باشد.در تذکره الاولیا شیخ عطار نیشابوری این حکایت آمده است:
نقل است که [ابوالحسن خرقانی]نماز همی کرد ، آوازی شنید که  هان بوالحسنو! خواهی که آنچه از تو می دانم با خلق بگویم تا سنگسارت کنند ؟
شیخ گفت : ای بار خدایا ! خواهی تا آنچه از رحمت و از کرم تو می بینم با خلق بگویم تا دیگر هیچکس سجودت نکند ؟
آواز آمد : نه از تو نه از من!

خداوند همه را دوست دارد : یحبهم و یحبونه و هیچکس با خدا بیگانه نیست .به اعتبار دیگر میتوان گفت چون خداوند خود ِخود را دوست دارد و به همین دلیل انسان را که مظهر او و یا به عقیده بعضی ها خود اوست عقوبت نمی کند و با رحمت واسعه خود همه را می بخشد .اما شاید عقوبت انسان این باشد زمانی که پرده ها کنار رفت و رحمت الهی آشکار گشت و انسان دریافت که نافرمانی چه کسی را کرده،  چنان دچار ناراحتی و عذاب بشود که از آتش جهنم هم برای او عذاب آور تر باشد. در این صورت این خود انسان است که خود را عقوبت می کند و نه پروردگار عالمیان والله اعلم بالصواب...

تعبیر عرفاتی داستان بانوی حصاری در هفت پیکر نظامی گنجوی

سلام

واما آنچه تا کنون خواندید صورت داستان بود حالا گوشه ای از سیرت داستان را برایتان بازگو می کنم:

پادشاه در این داستان نماد و سمبل حضرت احدیت است که کار ساز و بنده نواز است وآن دختر تجلی جمال اوست چنان که مولوی در مثنوی در داستان شهروز و بهروز و افروز دختر پادشاه چین را تجلی جمال الهی تعبیر کرده است.

این دختر ناز پروده چون آدمیان را هریک به گونه ای عاشق خود می بیند روی از همه نهان می کند و مانند سیمرغ در کوه قاف در قلعه ای مقام می کند و برای رسیدن هزاران راه صعب وهولناک قرار می دهد. آنگاه نقشی از خود بر در و دیوار عالم می کشد و همه را به سوی خود دعوت می کند.به همین صورت داستان مرغان وهفت شهرعشق عطار و حکایت دختر پادشاه چین وقصه حیرت انگیز مهپاره از ادبیات سانسکریت و صدها داستان دیگر که در ابیات وفرهنگ اقوام گوناگون یافت می شود همه نزد عارفان شرح مشکلات راه عشق و اوصاف پهلوانانی است که طلسمات نفس مکاره را گشودند ودرهای پنهانی آسمان معرفت را یافتند وبه پرسشهای یی کلام وآزمون های عملی جهان پاسخ درست دادند و با به جا آوردن همه شرطهای عاشقی از مقام عاشقی یه مقام معشوقی ومحبوبی رسیدند.

ادامه دارد...