طلوع آفتاب وجود استاد محمدرضا شجریان

امروز اول مهر ماه، روز طلوع آفتاب وجود استاد محمدرضا شجریان است.
71سال پیش ،شهر مشهد شاهد بدنیا آمدن بزرگواری بود که تاریخ این سرزمین کمتر به خود دیده است.

انسانی که نابترین اشعار بزرگان ادب پارسی را در حریر صدای آسمانی خود پیچید و در اختیار مردم ایران زمین قرار داد و این بستر را فراهم ساخت تا عارف و عامی بشنوند و دل بدهند و راه دلشدگی و دلدادگی به ادب متعالی پارسی را بپیمایند و چه کسی می تواند بگوید که سهم استاد شجریان در این راه کمتر از بزرگترین ادبا و محققین کشورمان بوده است؟

به راستی کدام محقق می تواند شاهد شعر سعدی شیرازی را، و شراب غزل ناب حافظ را، به خانه و گرمابه و گلستان ببرد و مردم را از این شراب،  سرمست و از این شاهد، متمتع کند؟

آری، در این روز ستاره ای بدرخشید وشمع مجلس عاشقان شد و آتش در خرمن سوختگان عالم عشق و دلدادگی زد تا آنجا که عقل، مست و خراب به گوشه ای افتاد و علم مستانه غزل خواندن آغاز کرد.

از صدای سخن عشق صدایی خوشتر نبود که در آواز استاد شجریان، تبلوری جاودانه یافت و حریر صدای او مرهم زخم جان و دل مردم ایران بوده است و خواهد بود.

نفس باد صبا در زیر گنبد مینا، از عطر صدای او مشک فشان شده است وعالم پیر، سرخوش از ترنم سرّعشق او، جوانی از سر گرفته

جایی که ساقی خلوت گزیده، بیداد روزگار را به تماشا نشسته است، عاشقان سر بر آستان جانان نهاده اند

بوی باران، گنبد مینا را مشحون کرده و در این رهگذار پر آشوب، تنها عشق داند معمای هستی را

قاصدک، به یاد ایام  شور و نوا،  فریاد بر آورده و جان عشاق، بی تاب شب وصل است

 پیام نسیم، برای دل مجنون ما، آرام جان است وچشمه نوش، اما حیف که زمستان است و آهنگ وفا، در این شب و سکوت و کویر، حتی در خیال دلشدگان نیز نمی گنجد...

من به عنوان کوچکترین دوستدار هنر و ادب ایران زمین، تولد استاد شجریان، بزرگ مرد میدان عشق و هنر و ادب را به تمامی عاشقان این وادی تبریک می گویم و در  پایان با کلامی از استاد، این مقال را زینت می بخشم:

اگر که تدبیری باشد

در درک منطق هنری است

در هنر می شود نوای هستی را شنید

معراج در این عرصه روی می دهد

پروازی به فرازستان معنا....

پایان تاویل داستان بانوی حصاری

سلام

در ادامه تعبیر این داستان باید بگویم که آن بانوی حصاری به تعبیر دیگر همان عروس هنر است و نیرنگ نامه ها وطلسمات در کار هنر به منزله فن و مهارت است.می بینیم که در سراسر جهان هزاران مدرسه و دانشگاه هنر برپاست و صد ها هزاران جوان نامجوی گروه گروه پای در وادی هنر می گذارند که کمال الملک و میرعماد وکلهر ومیرزاحسینقلی و صبا و شجریان و موتزارت وبتهون وداوینچی و...شوند و چه بسیار سرها که در این سودا بر باد می رود و چه آرزوهای خام که ناپخته می ماند تا یکی از صد هزار شاهد مقصد را در آغوش کشد.

اما آنکه به مقصود می رسد انسانی است نیکو نام و نیک کردار و شرط نخست هم همین است، زیرا انسانهایی که از عالم لطف ونیکویی دور و به اوصاف اهریمنی نزدیک باشند هیچگاه به کمال هنر راه نمی یابند. اما مقصود از خوانخواهی صد هزار سر این است که هنر مند با توفیق نهایی خود در به دست آوردن عروس هنر انتقام همه شکست ها را میگیرد و به زبان دیگر همه نفصان ها را جبران می کند و قهرمان حماسه آدمیان می شود، چنان که همه از از توفیق او احساس غرور و سربلندی می کنند زیرا او به خود تعلق ندارد،چنان که در حماسه ملی هر قوم پهلوانی است که پیروزی او پیروزی تمام آن ملت است چنانکه شاهنامه فردوسی ودیوان حافظ وسعدی ومولانا وخمسه نظامی گنجوی مایه سربلندی همه ایرانیان است.

نکته دیگر آن است که هنرمند آرزوی خود را از میان برداشته وآرزوی بشریت را به جای آن نهاده است.او آینه قوم یا نوع بشر می شود و،دیگر کسی را با او رشک وحسد نیست همه کس آرزوی پیروزی او را دارد و این نیرو عظیم معنوی در توفیق نهایی هنر مند نقش موثری بازی می کند.