غزل عماد خراسانی

سلام

 با خودم گفتم شاید برا ی دوستان این سوال مطرح شود که چرا در پست قبلی نوشته ام که اشعار کسانی مانند حمیدی شهریار و عماد خراسانی زیاد قابل طرح نیستند

در اینجا غزلی از عماد خراسانی می آورم به این جهت که ببینیم آیا این نوع شعر  واقعا می توانسته در دوره سرودنش منشا تحول در شعر باشد؟

پیش ما سوختگان، مسجد و میخانه یکیست
حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکی است
اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظریست
گر نظر پاک کنی، کعبه و بتخانه یکیست
هر کسی قصه شوقش به زبانی گوید
چون نکو می‌نگرم، حاصل افسانه یکیست
اینهمه قصه ز سودای گرفتارانست
ورنه از روز ازل، دام یکی، دانه یکیست
ره هرکس به فسونی زده آن شوخ ار نه
گریه نیمه شب و خنده مستانه یکیست
گر زمن پرسی از آن لطف که من می‌دانم
آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست
هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند
بهر این یک دو نفس، عاقل و فرزانه یکیست
عشق آتش بود و خانه خرابی دارد
پیش آتش، دل شمع و پر پروانه یکیست
گر به سرحد جنونت ببر عشق عماد
بی‌وفایی و وفاداری جانانه یکیست

 می بینیم که زبان ،تکنیک و مضمون ، با تمام قدرت و زیبایی آن دقیقا تکرار شعر شعرای سبک عراقی است در عین این که شعر بسیار زیباست اما درنهایت تکرار سبک واسلوب شعرای چند قرن گذشته است و به قولی «اگر کسی کاملا مانند سعدی شعر بگوید سعدی مکرری خواهد بود»

از شهریور 1320 تا کودتای 28 مرداد 1332

سلام

امیدوارم که جمعه خوبی رو پشت سرگذاشته وهفته بهتری در پیش رو داشته باشید .خیلی دوست دارم بدانم که این سلسله مباحث چقدر به درد دوستان عزیز می خورد ! البته بنده براین باورم که باید این دوره بسیار خلاصه را به اتمام برسانم ولی برای موضوعات بعدی می خواهم نظر شما را بدانم که محور مطالب چه باشد بهتر است؟پس با نظریات خود بنده را راهنمایی بفرمایید.

حالا با اجازه شما میریم سراغ ادامه بحث :

از شهریور 1320 تا کودتای 28 مرداد 1332

چهره های مطرح این دوره نیما ، خانلری ، گلچین معانی ،توللی ، افراشته ، حمیدی ،بهار،منوچهر شیبانی ،شهریار، کسرایی ، رحمانی ، شاملو ، شاهرودی ونادر پورهستند.

در این دوره – به غیر از اشعار آخرین شاعر بزرگ کلاسیک ادب فارسی ملک الشعرای بهار- سه موضوع مطرح است:

اول ادبیات کارگری :

افراشته من معتقدم شعر نسازی

حیف از ادبیات که شد مسخره بازی

بنویس که بیمار شده مرد کمینه

افتاده مریضخانه گرفته سل سینه!

دوم اشعار عاشقانه ای که در دوره رضا شاهی شروع شده بود به صورت رقیق تر و خالص تر ادامه دارد.

در نیمه های شامگهان آن زمان که ماه

زرد وشکسته می دمد از طرف خاوران

استاده در سیاهی شب مریم سپید

آرام و سرگران

سوم موضوع سمبولیسم اجتماعی نیما است که دیگر رنگ رمانتیک ندارد وکاملا اجتماعی وسیاسی است.

در تمام طول شب

کاین سیاه سالخورد انبوه دندانهاش می ریزد

در این میان نوعی شعر اجتماعی خطابی هم وجود دارد که بهترین نمونه آن در مجموعه شعر شبگیر سایه (هوشنگ ابتهاج ) دیده می شود:

دیرست گالیا!

هنگام بوسه وغزل عاشقانه نیست

هرچیز رنگ آتش و خون دارد این زمان

هنگامه رهایی لب ها و دستهاست

این فرش هفت رنگ که پامال رقص تست

از خون و زندگانی انسان گرفته رنگ...

در این میان شعرهای عاشقانه سنتی شهریار ،حمیدی وعماد خراسانی وجود دارد که با تمام حرمتی که باید برای ایشان قائل شد زیاد قابل طرح نیستند. در این بین شاید موفق ترین شعر عقاب خانلری باشد با اینکه خود او از چهره های برجسته تجدد ادبی در این سال هاست.

ادامه دارد...