زنده باد شعر خوب...

سلام
امروزه خیلی ها معیار شعر خوب را قالب شعر می دانند و می گویند که مثلا شعر سپید از غزل وشعر کلاسیک بهتر است و ازاین قبیل، اما آیا واقعا شعر خوب کدام است؟
غیر قابل تحمل ترین چیز در نزد اهل نظر، هنر در حد متوسط آن است؛ شعر متوسط، نقاشی متوسط و موسیقی متوسط  قادر نیست انسان را به جایی که باید برساند و انگار حس آدمی در زمان شنیدن یک شعر و یا یک موسیقی متوسط درجا می زند و بلاتکلیف می ماند واین اصلا حس خوبی نیست.عده ای برای گریز از این معمولی بودن، با در هم ریختن ساختار شعر و دستکاری ناشیانه اصول زبانی، ادعای مدرن بودن و مدرن سرودن می کنند و دلیل نامفهوم بودن این به ظاهر اشعار را نفهم بودن مخاطب می دانند و نسلهای آینده را مخاطب اصلی شاهکارشان می دانند!
.در روزگاران گذشته با توجه به محدودیت ارتباطات ممکن بود که شعر یک شاعر پس از سالیان سال خاک خوردن در گوشه ای کشف و شاعر و ارزش شعر او پس از گذشت گاهی چند قرن مشخص بشود.البته شعر امثال حافظ وسعدی و مولانا را باید مستثنی کرد که در همان زمان خودش حافظ عراق و فارس را به شعر خوش گرفته بود و قصد بغداد و تبریز را داشت.اما الان کسی نمی تواند مدعی شود که من شعر می گویم و دویست سال دیگر متوجه خواهند شد که من چه گفته ام!!
شعر خوب، خاصیتش این است که پس از مدتی تمام و یا قسمتی از آن در حافظه خوانندگان جدی تر شعر می ماند و به قول استاد گرامی دکتر شفیعی" رسوب می کند"
شعرهای اخوان ثالث، فروغ، سهراب و شاملو که هرکدام در دوران خودشان بسیار مدرن می سرودند، بهترین شاهد بر این مدعاست.زمانی که اشعارخوب وناب  این شاعران و نه همه آن چه می سرودند، منتشر می شد در کمتر از یک ماه در ذهن خوانندگان جدی شعر رسوب می کرد وماندگار می شد.
می توان به قاطعیت گفت که:
شعر خوب شعری است که پس از انتشار در ذهن خوانندگان جدی شعر ماندگار می شود و در این میان فرقی نمی کند که این شعر سپید باشد، غزل باشد، مدرن و یا پست مدرن باشد.
به قول استاد شفیعی کدکنی:" آزمایشگاه جامعه بی رحم تر از آن است که رعایت حال شخص و یا اشخاصی را وجهه همت خودش قرار دهد".
 این جامعه است که سره را از ناسره جدا می کند و شعر ناب را در قاب حافظه خودش می گیرد و بقیه را به بایگانی فراموشی می سپارد.

پ ن: راستی امروز یعنی 12دی ماه روز تو لد وبلاگ طره ی آشفتگی است.از تمام دوستانی که در این مدت نسبت به بنده حقیر لطف داشتند سپاسگزارم.

به داد اخوان ثالث برسید!!!

سلام دوستان

دیروز افتخار داشتم که به زیارت مزار استاد سخن حکیم ابوالقاسم فردوسی بروم!

بزرگواری که تمام ملل دنیا آرزو دارندچنین شخصیتی هموطن آنان می بود تا در سایه آوازه بلند او بر سایر ملل فخر بفروشند! امامتاسفانه مواردی وجود داشت که بسیار باعث تاسف بود از جمله در ورودی آرامگاه امور نا تمام جاده سازی که معلوم بود مدتهاست رها شده منظره بسیار بدی ایجاد کرده بود آن هم در این فصل که باید جذابیت این مکان گردشگر بیشتری را به سوی خود بکشاند!

در داخل محوطه آرامگاه ، در ضلع شرقی کانال عمیقی حفر شده بود بدون کوچکترین حفاظ و مسائلی بی شمار از این قبیل...!

گذشته از همه این ها مزار مرحوم مهدی اخوان ثالث در ضلع شمالی محوطه بسیار محقر وغریب افتاده بود...!

نمی دانم متولیان امور فرهنگی نمی دانند یا نمی فهمند چقدر باید بگذرد که جامعه شاعری مانند اخوان ثالث به خود ببیند!

از تمامی شما دوستان اهل ادب وبلاگ نویس خواهش می کنم این غربت شاعرانه را در وبلاگشان منعکس نمایند تا شاید متولیان چشمانشان را بگشایند و به داد میراث فرهنگی برسند کما اینکه سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت چون بدجور سرها در گریبان است...!!!