نعلی در آتش!!

سلام

یکی از اصطلاحاتی که در دیوان حافظ به چشم می خورد اصطلاح "نعل در آتش داشتن" است. می فرماید:

در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم
کز سر زلف و رخش نعل در آتش دارم

در نگاه اول بدون دانستن این اصطلاح، معنایی که به ذهن متبادر می شود این است که روی یار مانند آتش درخشنده ونورانی است که توسط حلقه زلف او احاطه شده و گیسوان وچهره  معشوق  مانند نعلی در آتش است - به این نوع تشبیه ، تشبیه مرکب می گویند یعنی تشبیه دو یا چند چیز به دویا چند چیز دیگر- اما واقعا از حافظ بعید است که چنین تشبیه نا مناسبی را استعمال کند و زلف یار به نعل اسب وچهره او را به آتش  تشبیه نماید . برای نمونه  در جایی دیگر می فرماید:

بتی دارم که گرد گل زسنبل سایه بان دارد
بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد

که دراینجا چهره رابه گل وزلف را به سنبل تشبیه کرده است که با تشبیه قبلی بسیار متفاوت است.موضوع وقتی روشن می شود که بدانیم" نعل در آتش داشتن" چه معنایی دارد.در زمان قدیم یکی از وسایل  جادوگران و یا به قولی دعا نویسان برای ایجاد عشق وعلاقه کسی در دل طرف مقابل این بود که با حروف ابجد نام وی را بر روی نعل حک می کردند و آن را در آتش قرار می دادند و با خواندن اورادی بر این باور بودند که معشوق به عاشق علاقه مند می شود و با شتاب به سوی او می رود.
 به طور کلی  این اصطلاح کنایه از اضطراب و بی قراری است و با توجه به توضیح  بالا ، معنی این مصراع اینگونه خواهد بود:

من به خاطر زیبایی های چهره وزلف یار بی قرار ومشتاق او هستم ...