آیا واقعا می توان سوگند را خورد؟!

سلام

می خواهم در مورد فعل « سوگند خوردن» و پیشینه آن برایتان بنویسم. آیا « سوگند خوردن» به مانند« زمین خوردن» یک فعل مرکب است و یا نه می توان« سوگند» را واقعا خورد. باید بگویم که« سوگند »در آغاز واقعا خوردنی بوده است. « سوگند »در اصل و در زبان اوستایی، به معنی گوگرد مذاب و گداخته است. در باور زرتشتیان باستان برای روشن شدن بی گناهی متهم، از وی آزمونی به عمل می آوردند که به آن  « ور» می گفتند که این « ور» ، به دو گونه ی« ور گرم »  و « ور سرد» تقسیم می شده است. « ور گرم» همان است که در داستان سیاوش و سودابه در شاهنامه ، سیاوش به آن تن در می دهد و برای اثبات بی گناهی خود با اسب از میان آتش عبور می کند.« ور سرد» خوردن گوگرد یا همان « سوگند »بوده است و کسی که به این کار تن در می داده در بی گناهی خودش هیچ شکی نداشته و مطمئن بوده که هیچ آسیبی نخواهد دید.

پ ن1 : با تشکر از دوستان گرامی که این نکته را متذکر شدند تصحیح می کنم  گوگرد مذاب و گداخته در سطر چهارم غلط بوده و صحیح آن  گوگرد مخلوط در آب است.
پ ن2: در حقیقت نمی خواستم زیاد وارد جزئیات بشوم اما علاقه مندی و لطف دوستان بنده را وادار کرد که در این مورد توضیح بیشتری بدهم."ور"در اوستا اهمیت بسیاری داشته و متن های حقوقی اوستا  شامل دستورها و مراسم خاصی را نسبت به آن بوده است.بنا به بخش هفتم دینکرد، در ایران باستان 33 نوع"ور"معمول بوده است و بنا بر همین کتاب، نسکهای مختلف اوستا به ویژه نیکا دوم نسک، سگاتوم نسک و هوسپارم نسک، که هر سه از نسک‏های حقوقی بوده‏اند، از"ور"بحث می‏کرده‏اند و یکی از بخشهای سگاتوم نسک موسوم به"ورستان"بوده و مقررات و احکام"ور"ها را بیان میکرده است.از این مقررات و چگونگی انواع"ور"ها اطلاعی در دست نیست، ولی می‏دانیم که"ور"ها به دو نوع بوده‏اند."ورگرم"مانند گذشتن از آتش و"ورسرد" مانند خوردن آب آغشته به گوگرد(یعنی همان سوگند خوردن).لازم است به این نکته اشاره شود که انواع آزمایشهای دینی علاوه بر ایران باستان در کشورهای قدیم اروپایی و همچنین جوامع ابتدایی معمول بوده است و به آنها به فرانسه "اوردالی"(ordalie)و به انگلیسی"اوردال"(ordeal)گفته می‏شود.

می خواهم تنها دیوانه باشم...

دوست من!

من نمی خواهم هرچه را می گویم باور کنی

و هرچه می کنم بپذیری

زیرا سخنان من چیزی جز صدای اندیشه های تو

و کارهای من چیزی جز عمل به آرزوهای تو نیستند!

هنگامی که تو می گویی باد به مشرق می وزد

من می گویم: آری به مشرق می وزد 

زیرا نمی خواهم تو بدانی که اندیشه ی من

 در بند باد نیست

 بلکه در بند دریاست!

تو نمی توانی اندیشه های دریایی من را دریابی 

 و من هم نمی خواهم که تو دریابی

می خواهم در دریا تنها باشم!

دوست من!

تو خوب و هشیار و دانا هستی

 یا نه !

 تو عین کمالی

و من هم با تو از روی دانایی وهشیاری سخن می گویم

 گرچه من دیوانه ام

 ولی دیوانگی ام را می پوشانم!

می خواهم تنها دیوانه باشم...

برگرفته از کتاب«دیوانه » جبران خلیل جبران با اندکی تصرف و تلخیص