مرداد 89 - طرّه ی آشفتگی

حتی از بهشت هم بالاتر...

دستت را می گیرم و با هم به بالاترین نقطه می رویم!
از اینجا همه چیز خوب دیده می شود!
فرشته ها در طبقات مختلف در حال عبادتند و عده ای هم روی شاخه های طوبی نشسته اند و با هم صحبت می کنند!
از این بالا چقدر خوب می شود بهشت را دید!
جوی شیر وعسل ومیوه های آنچنانی و مرغهای بریان!
همه چیز مهیاست!
آنجا را ببین!
نیکوکارانی که یکی یکی از در بهشت وارد می شوند وغرق در خوشی و نعمت بهشتی ، می کنند آن کارهایی را که به خاطر انجام ندادنش در آن دنیا، به بهشت رسیده اند!
معامله خوبی بود!
عده ای هم راضی نمی شوند و بالا می آیند و بالاتر!
آنها بیشتر می خواهند!
اصلا باید بیشتر خواست رحمت خدا که انتها ندارد!
هر کسی در یک طبقه متوقف می شود چون در آن طبقه می یابد آن چیزی را که می خواسته!
وقتی که رسیدی دیگر بالاتر رفتن و جستجوکردن معنا ندارد!
ازاین بالا همه چیز خوب دیده می شود...
هیچکس دوست ندارد بیاید این بالا!
دوست ندارد بیاید این جایی که من و تو نشسته ایم!
اصلا بیاید چکار کند؟!
اینجا که غیر از خدا و تو و من چیز دیگری نیست!
هست...؟!
می پرسم:
اینجایی که ما هستیم کجاست که حتی از بهشت هم بالاتر است؟!
آخر تو و من بدون پرس و جو دست دردست هم آنقدر بالا آمده بودیم تابه اینجا رسیده بودیم!
به من نگاه می کنی، آخر تو هم جواب این سوال را نمی دانی!
هردو نگاه پرسشگرمان را به خدا می دوزیم، لبخند خدا درعرش نقش می بندد و می گوید:
اینجا قاف عشق است...

رقص آفرینش

واژه های کلیدی : عشق، قاف، خدا، بهشت، تو، من، طوبی

چهارشنبه 89 مرداد 13

كلك مشكين تو : ‍

باز منتظر...

سلام

چندی پیش نیمه شب دلم هوای جمکران کرد. دله دیگه وقتی هوایی بشه نمی شه جلوشو گرفت! تنها به سمت قم حرکت کردم و به قول فاضل نظری

«مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد از جاده سه شنبه شب قم شروع شد»

خلاصه من بودم و دلدادگی وتاریکی شب و جاده خلوت و صدای سه تار مرحوم استاد عبادی...!آسمون دلم هم حسابی ابری بود وبارید،‌توی همین حال و هوا چن بیت از غزلی اومد وسرگردون شد توی ذهن خسته من...اون شب و اون روز گذشت و این چن بیت رهام نمی کردن، هر کاری هم می کردم غزل نمی شدن تا اینکه امروز تو محل کار اومدن سراغم و بلاخره مولا نظری کرد و اون ابیات پراکنده به غزلی تبدیل شدن که تعلق به همه منتظرای آقا داره...