نوبت هبوط من است...

مردمان در حالی که کتابچه سرنوشتشان را در دست دارند، یکی یکی به زمین هبوط می کنند و خداوند خدا آنان را با نگاه مهربانش بدرقه می کند.
هرکدام از آدم‌ها برای خود سرنوشتی دارد که به دقت برایش نوشته شده است اما در عین دقیق بودن، همه سرنوشت ها در کلیات با هم شبیه اند وبیشترشان عین همند!
گویا فرشته مسئول بخش نگارش سرنوشت ها، از روی بی حوصلگی همه را کپی پیست کرده!
نوبت هبوط من است و قرار است بعد من تو بیایی...
خداوند خدا مهربان نگاهم می کند
نگاهش بر روی سرنوشت من متوقف می‌شود
صدای مهربان خدا در بیکران ازل طنین می افکند:
- صبر کن...!
می ایستم و سر به زیر می افکنم آخر چه کسی نگاه او را برمی‌تابد؟!
سرنوشتم را به آرامی مرور می کند و سری تکان می دهد...
مضطرب می شوم و به صف آدمها که مثل آدم دارند می روند هبوط کنند نگاه می اندازم
از اینکه آنها بی دردسر دارند می روند و من بلاتکلیف در محضر حق ایستاده ام کلافه می شوم...
دلهره ای شیرین به دلم چنگ می اندازد...
- دوست داری مثل آنها باشی؟
و به آدمها اشاره می کند
با اینکه دلم می خواهد مثل آنها باشم تمام وجودم یکسره فریاد می زند: نه...!
هراسان می شوم 
 من می خواهم مثل آنها باشم
راحت و بی دغدغه سرنوشتشان را به دست گرفته اند و می روند که بروند!
اما من چرا نه می گویم؟!
غافل از اینکه این نه گفتن عین سرنوشت من است
به سرنوشتم نگاه می کنم
اما رنگ آن با سرنوشت دیگر آدمها فرق کرده...
از اینکه خداوند خدا به صورت ویژه آن را رقم زده احساس غرور می کنم
به دستان تو می نگرم
 به من نگاه می کنی و سرنوشتت را محکم به سینه می فشاری
شاید می ترسی کسی آن را از تو بگیرد
رنگ سرنوشت تو هم با بقیه آدمها فرق می کند
صبر کن ببینم!
رنگ سرنوشت من و تو با هم  یکی است...
 هبوط می کنم
و خوشحال از اینکه در جواب سوال خداوند خدا نه گفتم ...

باران نمی زند...

سلام

این تک بیت بارونی که فکر نمی کنم هیچوقت غزل بشه تقدیم به...

باران نمی‌زند که بگـــــــوید تو نیستــــی

می‌گوید از شبی که تو با من گریستی...