ادامه از شهربور 1320 تا...

سلام
با اجازه تمامی دوستان علاقه مند به این بحث آن را دنبال می کنیم امیدوارم که با نظریات خود به من کمک کنید تا بتوانم بهتر در خدمت شماعزیزان باشم و اما ادامه مطلب:

ازمسائل اصلی و درونمایه های شعر این دوره رشد اندیشه های سوسیالیستی است به دلیل در هم شکسته شدن نظام استبدادی نوعی رئالیسم اجتماعی ،حمله به امپریالیسم و پرداختن به آن ستایش صلح ودشمنی با جنگ و... رایج می شود.

انتقاد های سطحی جایش را به انتقادهای بنیادی می دهد و زبان به شعر محض نزدیک می شود.

رمانتیسم اجتماعی نیز ادامه دارد ودر شعرهای توللی و گلچین گیلانی دبده می شود. همه آن مواردی که در باب تجدد زبان و موسیقی و تخیل و فرم در دوره های قبل مطرح شد در این دوره به دلیل فضای باز تجربه ها گسترده تر می شودو سنت شکنی های موفق و ناموفق در این دوره بسیار به چشم می خورد.

عوامل این تغییرات درهم شکستن نظام استبدادی رضا شاه  بعد از جنگ و به وجود آمدن احزاب و روزنامه ها هستند.حجم زیادی از اشعار خارجی –شعرهای مایاکوفسکی و ناظم حکمت- ترجمه شد که اثر مستقیم روی شاعران جوان آن دوره از جمله احمد شاملو گذاشت تا جایی که هوشنگ ابتهاج شعری خطاب به ناظم حکمت سروده است.

در بعضی از شعرهای کتاب هوای تازه شاملو زبان ترجمه احسان طبری از شعر مایاکوفسکی هویدا است اگر چه شاملو منکر این تاثیر پذیری باشدالبته این نکته چیزی از مقام او در شعر معاصر نمی کاهد.در این دوره اشعار زیادی از شعرای معروف آلمانی ، روسی وانگلیسی ترجمه شدند که به عنوان عوامل فرهنگی تغییر باید کاملا به آنها توجه نمود و البته نشر مجله هایی که غالبا جنبه های ادبی خیلی مترقی داشتند مثل ماهنامه مردم و ماهنامه سخن نیز بسیار تاثیر گذار بود.

غزل عماد خراسانی

سلام

 با خودم گفتم شاید برا ی دوستان این سوال مطرح شود که چرا در پست قبلی نوشته ام که اشعار کسانی مانند حمیدی شهریار و عماد خراسانی زیاد قابل طرح نیستند

در اینجا غزلی از عماد خراسانی می آورم به این جهت که ببینیم آیا این نوع شعر  واقعا می توانسته در دوره سرودنش منشا تحول در شعر باشد؟

پیش ما سوختگان، مسجد و میخانه یکیست
حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکی است
اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظریست
گر نظر پاک کنی، کعبه و بتخانه یکیست
هر کسی قصه شوقش به زبانی گوید
چون نکو می‌نگرم، حاصل افسانه یکیست
اینهمه قصه ز سودای گرفتارانست
ورنه از روز ازل، دام یکی، دانه یکیست
ره هرکس به فسونی زده آن شوخ ار نه
گریه نیمه شب و خنده مستانه یکیست
گر زمن پرسی از آن لطف که من می‌دانم
آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست
هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند
بهر این یک دو نفس، عاقل و فرزانه یکیست
عشق آتش بود و خانه خرابی دارد
پیش آتش، دل شمع و پر پروانه یکیست
گر به سرحد جنونت ببر عشق عماد
بی‌وفایی و وفاداری جانانه یکیست

 می بینیم که زبان ،تکنیک و مضمون ، با تمام قدرت و زیبایی آن دقیقا تکرار شعر شعرای سبک عراقی است در عین این که شعر بسیار زیباست اما درنهایت تکرار سبک واسلوب شعرای چند قرن گذشته است و به قولی «اگر کسی کاملا مانند سعدی شعر بگوید سعدی مکرری خواهد بود»