علم...

علم نبض شعر ما را به روی کاغذ می آورد.

وقتی پیشانی یار را می بوسیم در ذهن ما استخوانبندی جمجمه معشوقه را مجسم می‌کند.

وقتی علم داریم زیر هر لب غنچه ای انتظار دندان پوسیده ای می بریم.

علم جهل مقدسی را که در جنون وجود دارد، نفی می‌کند.

علم می خواهد نام بی قراری خود را تنگی نفس بگذاریم.

علم موسیقی را هم تهدید می کند،‌ دیگر نمی شود در محراب کمان ابرویی نشست و نقش کمانچه ای کشید...

صدها هزار حنجره آواز، منتظر...

با پنجره نشســــــــــــــته ام و باز منتظر
این کوچه هم نشسته از آغاز منــــــتظر

دیگر صـــــــدا به گوش خیابان نمی‌رسد
صدها هزار حنجـــــــــــــــــره آواز، منتظر

بی تو غـزل نمی شود احساس واژه ها
تک بیت‌های آبی پرواز منــــــــــــــــــــتظر

تنهــــــــا،‌ میان ثانیه ها،‌ خسته از غروب
با پنجره نشسته ام و باز منــــــــــــتظر...

پ ن: این غزل در چهاردهم شعبان سال گذشته سروده و به پیشگاه مقدس حضرت ولی عصر(عج) تقدیم گردید به امید تعجیل در فرج آقا امام زمان...