نظری به داستان یکی بود یکی نبود

سلام
داستان «فارسی شکراست» اولین داستان از مجموعه « یکی بود یکی نبود» نوشته مرحوم «محمدعلی‌جمال‌زاده» است . تاریخ نوشتن داستان مشخص نیست اما احتمالا در حدود سالهای 1919 میلادی در برلن نوشته شده است (حدود1299شمسی) با توجه به استقبال دوستان وی، این داستان ابتدا در مجله « کاوه» چاپ وبعد به همراه 5 داستان دیگر در مجموعه «یکی بود یکی نبود» منتشر می شود. نمی خواهم زیاد وارد جزئیات شوم، فقط می خواهم در این پست به یکی دو مورد بی دقتی نویسنده در طرح ریزی داستان اشاره کنم:
شخصیت های داستان در اتاقی زندانی شده اند که بسیار تاریک است و به سختی قادر به دیدن هم هستند:
« ما را در همان پشت گمرک خانه ساحل انزلی تو یک سولدونی تاریکی انداختند که شب اول قبر پیشش روز روشن بود...»
جالب اینجاست که در همین ظلمات و تاریکی شخصیت فرنگی مآب دارد رمان می خواند:
« آقای فرنگی مآب در بالای همان طاقچه نشسته و با اخم و تخم تمام توی نخ خواندن رمان شیرین خود بود...»
حال سوال اینجاست که در محیطی به آن تاریکی، خواندن رمان چگونه ممکن است!؟
و سوال دوم، اگر رمانی که آقای فرنگی مآب در حال خواندن بوده، شیرین است پس علت اخم و تخم ایشان چه بوده است؟
                                                                                                           

پ ن:
این موارد چیزی از ارزش و اهمیت مرحوم جمال زاده به عنوان یکی از نویسندگان پیشرو کم نمی‌کند اما این نگاه به ما کمک می‌کند که در خلق آثارادبی دقیقترعمل کنیم.