ادامه 1340 تا 1349

سلام

با عرض معذرت به خاطر مشغله های  پیش آمده یکی دوشبی نتوانستم ادامه  بحث ادوار شعر را تقدیم دوستان کنم اما امیدوارم که پس از این در این مباحث وقفه ای ایجاد نشود واما ادامه مبحث :
یکی ازویژگیهایی که با نیما شروع می شود صبغه اقلیمی است یعنی اینکه شاعر هر شهری طوری شعر می گوید که با شاعران شهرهای دیگر فرق دارد .در شعر کلاسیک این صبغه اقلیمی دیده نمی شود و همه با زبان و رنگ واحدی شعر می سرودند ونیما کسی بود که از همان دوره اولیه شاعری این تجربه را درشعر خود دارد .

از نظر اجتماعی برخورد تند عاطفی نسل گذشته با مسائل موجود کم رنگ می شود و شعرای این دوره بیشتر اهل تعمق و اندیشه هستند و نوعی نقد اجتماعی زمینه اصلی شعر این دوره را تشکیل می دهد که در شعر شاملو و  فروغ دیده می شود هیجان های سطحی دوره قبل جای خود را به نوعی تفکر عاطفی زلال داده است.
در این دوره شعر از ننظر زبانی خیلی غنی تر شده و به اوج می رسد.

کلمات دیگر با آن ارتباطات کلیشه ای نمی آیند و مراعات نظیر به کار نمی آید مثلا وقتی در شعری صحبت از شیرین شد باید دنبال فرهاد هم گشت و یا وقتی صحبت از چمن است گل و بلبل و ...هم باید آورده شوند .زبان در این دوره از هنجار های رایج در شعر می گریزد و تجارب جدیدی کسب می کند البته در مورد گریزازاین هنجار ها گاهی افراط هم می شود.

البته لازم است بدانیم که ظهور این روابط جدید در خانواده های کلمات باعث شد که انواع مجاز جای تشبیه را بگیرد .
شعر فارسی از این دوره به بعد در نمونه های درخشانش می تواند در کنار شعر معاصر جهان قرارگیرد .
از نظر موسیقایی شعر از عروض نیمایی دور می شود و تبدیل به شعر منثور یا شعر سپید می شود که نمونه بارز آن کارهای احمد شاملو است.

از مهمترین عوامل فرهنگی تغییر می توان به ترجمه و نشراشعار اروپایی وشرقی اشاره کرد .د راین دوره شاملوبه لورکا توجه بیشتر کرده است والوار و آراگون از شاعران مقاومت فرانسه برشخص شاملو تاثیر گذاشته اند. در پست آینده دوره دیگری از تحولات شعریعنی از تاریخ 1349 تا بهمن 57 سقوط سلطنت را بررسی خواهیم کرد.