آیا مجازات ابرازعشق، مرگ است؟

سلام

می خواهم در مورد یکی از شخصیتهای شاهنامه که شاید به خاطر نقشی که غیر مستقیم در ماجرای قتل سیاوش داشته، بسیار منفور است، بنویسم. وآن شخص کسی نیست به غیر از سودابه همسر کاووس شاه و دختر پادشاه هاماوران.
 داستان به طور خلاصه این است که کاووس عاشق سودابه می شود و با مخالفت پدر رو برو گشته و به خاطر کاووس خطر مرگ و از چشم پدر افتادن و زندان را به جان می خرد و بلاخره همسر کاووس شده و در آخر کار با عشقی که به سیاوش پیدا می کند کارش به رسوایی می کشد و سیاوش بی گناه برای دوری از هر گونه اتفاق دیگری جلای وطن می کند و به توران می رود و در آنجا کشته می شود.
آن چیزی که در این داستان به خوبی جلوه می کند دو شخصیت متفاوت سودابه است که در جایی برای رسیدن به کاووس به همه چیز پشت می کند و در جایی عاشقانه و شاید بوالهوسانه دل به سیاوش می بندد و رسوایی را به جان می خرد.
سوال اینجاست که سودابه چقدر در این ماجرا مقصر است؟
همانطور که در شاهنامه آمده پس از آنکه رستم از کشته شدن سیاوش خبردار می شود به حرمسرای کاووس رفته و جلوی چشم کاووس سودابه را می کشد، با توجه به اینکه سالیان سال از رفتن سیاوش گذشته و او در توران همسر گزیده، چقدر می توان گناه خون سیاوش را به گردن سودابه انداخت و او را به خونخواهی سیاوش به قتل رساند، آن هم بدون محاکمه؟!
کمی به عقب بر می گردیم، پس از ازدواج کاووس با سودابه و ماجراهای مربوط ، دیگر حرفی از سودابه به میان نمی آید تا ناگهان سرو کله سیاوش که از همسر دیگر کاووس شاه است  پیدا می شود و...
باید دید که در این مدتی که شاهنامه در مورد سودابه سکوت می کند چه اتفاقاتی افتاده، کاووس شاه چقدر تغییر کرده و مناسبات این دو چگونه بوده است!
شاید بی تفاوتی و سردی کاووس شاه علت اصلی این ماجرا بوده و از طرفی زیبایی و جذابیت سیاوش را هم از نظر نباید دور داشت. شاید خیلی ها عاشق سیاوش بودند اما تنها کسی که دل به دریا زد و این عشق را بروز داد سودابه بود.
چرا عوامل دیگر این ماجرا بررسی نشده اند ؟
به راحتی همه ی گناه ها گردن سودابه انداخته شد تا مخاطب شاهنامه بتواند با ریخته شدن خون سودابه ، کشته شدن سیاوش را راحت تر تحمل کند و با خود بگوید این است سزای زنی است که با خیانت به شوهرش باعث کشته شدن سیاوش گردید!
دراین که سودابه گناهکار است حرفی نیست،اما باید دید که مجازات ابرازعشق، مرگ است؟
آیا عاشق شدن ارادی است؟
آیا می شود اراده کرد وعاشق شد؟
آیا می توان اراده کرد که عاشق نبود؟
آیا...

تو را می کشم تا سپس دوستت بدارم !!

سلام

می خواهم در مورد رستم و سیاوش وارتباطی که این دو باهم دارند برایتان بنویسم.رستم در روایت ملی ما همراهی دارد که از جهتی مکمل او و ازجهت دیگر عکس اوست. اگر پیکار با بدی را در شاهنامه درختی فرض کنیم با دوشاخه یک شاخه آن رستم و شاخه دیگر سیاوش است.این دو شخصیت گوهر زندگی خود را مقاومت قرار داده اند با این تفاوت که یکی آن رادر نبرد به ثمر می رساند ودیگری در مظلومیت و مسالمت.

سیاوش در برابر سه آزمایش قرار می گیرد:

سودابه با پتیارگیش پاکی او را می آزماید، پدرش کاووس شاه با خیره سریش خردمندی او را و افراسیاب با حرص و آزش ،بزرگواری او را و او از هرسه این آزمایشها سربلند بیرون می آید. سیاوش پاسخگوی نیاز دومی از روح بشر است که از خودگذشتگی است. او نیز مانند ایرج پسر فریدون بدون مقاومت تن به کشتن می دهد تا به منتهای درجه خلوص برسد.به طور کلی قهرمانان مطلوب مردم دو نوع بوده اند :یکی قهار و مبارز مانند رستم و دیگری مظلوم و پاکباز مانند سیاوش ،کسی که بی گناه و منزه از سر جان خود گذشته است ، گویی رنج همه انسانها را در خود جای داده است و مرگ او که کامل ترین مرگها ست به خودی خود او را در هاله ای از تقدس می پیچد و حتی گاهی مصداق این کلام اتللو قرار می دهد که به دزدمونا گفت:« تو را می کشم تا سپس دوستت بدارم ».

پیوند دوستی ای که بین رستم وسیاوش پدید می آید جنبه اتفاقی ندارد،حاکی از اشتراک دیدگاه و افق نیز هست به این شکل :

1-     رستم آموزگار سیاوش قرار می گیرد و او را چنان می پرورد که سرآمد همه جوانان روزگار خود می گردد.

2-  مشاور و راهنمای او در لشکر کشی به به مرز توران است و به تشویق اوست که سیاوش پیشنهاد صلح افراسیاب را می پذیرد و ترک جنگ می گوید.

3-  رستم نخستین کسی است که کمر به کین خواهی او می بندد :سودابه همسر کاووس شاه را در جلوی شاه  از حرمسرا بیرون می کشد و سر می برد وبه توران لشکر می کشد و آن سرزمین را ویران می کند.

سیاوش چنان از زندگی رستم جدایی ناپذیر است که که می توان گفت اگر او نبود رستم ،رستم نمی شد.قسمت عمده شخصیت جهان پهلوانی او در جنگهای کین خواهی سیاوش پروده می شود و رستم در این کشاکش از پهلوانی بزرگ به انسانی بزرگ ارتقا می یابد.

اتحاد بین رستم و سیاوش یکی از مواردی است که خط سیر بشریت را در مقابل موانع مشخص کرده است و آن افتادن و برخاستن است،افتادن سیاوشی و برخاستن رستمی و درد هر دوحال بیدار دلی و مقاومت و حرکت رو به بالا،تا سیاوشی بی گناه کشته نشود میدان داری چون رستم مفهوم پیدا نمی کند