چرا حافظ ؟! (قسمت دوم)

سلام
در ادامه مبحث  نمونه هایی ازابیات بعضی از غزلیات حافظ را می آورم که از شعرای قبل از خود وام گرفته است:

حافظ:

رونق عهد شبابست دگر بستان را                    می رسد مژده گل بلبل خوش الحان را

سعدی:

ای که انکار کنی عالم درویشان را                تو چه دانی که چه سودا و سرست ایشان را

خواجوی کرمانی:

آخر ای یار فراموش مکن یاران را            دل سرگشته به دست آر جگر خواران را

-------------------------------------------------------------------------

حافظ:

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما             چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما

خواجوی کرمانی:

خرقه رهن خانه خمار دارد پیرما           ای همه رندان مرید پیر ساغر گیر ما

سلمان ساوجی:

ره خراباتست و درد سال خوردش پیر ما              کس نمی داند به غیر از پیر ما تدبیر ما

-------------------------------------------------------------------------

حافظ:

دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را        دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

سعدی:

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا      گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را

......

البته باید این نکته را هم عرض کنم که حافظ در این بین ازشعر شعرای دیگری هم استفاده کرده است مانند ریاضی سمرقندی ، عماد فقیه ، میر کرمانی، عبید زاکانی،عراقی،افتخار دامغانی و...!و ابیات بالا فقط برای نمونه آورده شد.نکته دیگری هم که باید عرض کنم این است که همین مساله باعث شده که ابیات زیادی به دیوان حافظ وارد شود و حافظ پژوهان آن را به حافظ منسوب کنند و گرفتار رندی او پس از گذشت قرنها شوند .اگر طالب اطلاعات بیشتری در این زمینه هستید می توانید به مقدمه دیوان حافظ به تصحیح مرحوم عبدالرحیم خلخالی- انتشارات حافظ –چاپ سوم –چاپخانه دیبا مراجعه کنید.