برگزیدن هفت شاعر معاصر

سلام

کامنتی از دوستان دریافت کردم که اصل آن را با جوابیه حضورتان تقدیم می کنم

فرهیخته ی عزیز/جناب اقای وردیانی

برای کمک به ارزیابی نظر مخاطب شعر امروز ایران از شما که صلاحیت اظهار نظر دارید
دعوت میشود در این نظر سنجی شرکت کنید.
با احترام و سپاس

سلام دوست عزیز

از دعوتتان تشکر می کنم اما برایم سوالی پیش آمده و آن معیارهای انتخاب بهترین شاعران است. واقعا چگونه می توان از میان شاعران معاصر که درقید حیات هستند هفت تن را انتخاب کرد شاعرانی که به نسلهای مختلفی تعلق دارند وشعر هر کدام نیز ویژگی های خاص خودش را دارد!

بسا شاعران متوسط که به واسطه پرکاریشان بر سر زبان ها افتاده اند وچه بسیارند شاعرانی که درکنج خلوت خودشان شعر می سرایند وکم گوی وگزیده گوی هستند و مورد توجه گروهی خاص می باشند وآیندگان در مورد آنها نظر نهایی را خواهند داد.

گروهی از شاعران متوسط با ورود به عرصه صدا وسیما خود وشعرشان راتبلیغ می کنند واین امکان را دارند که به عنوان شاعری نیکو سخن مطرح شوند و مورد اقبال شعر دوستان غیر متخصص قرار بگیرند واین شهرت کاذب آنها را به جرگه هفت تن شاعر برگزیده بکشاند!

شاعران معاصر که جای خودشان را دارند آیا خواهیم توانست هفت شاعر برگزیده متقدم را برگزینیم ؟

به نظر شما خاقانی شاعر تر است یا حافظ یا سعدی یا فردوسی یا مولوی یا صائب یا...یا...!

تمام این بزرگان ستارگان آسمان ادب فارسی هستند وهرکدام به نوعی نور افشانی دارند وگزینش از میان ایشان بر مبنای سلیقه شخصی مخاطب است که نمی تواند معیار درستی باشد.به نظر حقیر اگر شعر دوستان توان درک اشعار خاقانی را داشتند شعر او را در کنار سعدی وحافظ قرار می دادند اما بنای زیبا و مستحکم شعر خاقانی با هزارتوهای فراوان از اصطلاحات نجوم و طب وباورهای عامیانه مجال ورود هر ناآشنایی نیست و آیا به این دلیل می توان او را از شاعران برگزیده ندانست؟

این مساله را می توان به شعر معاصر امروز وشاعران این دوره نیزتعمیم داد.ماندگاری شعر بهترین ملاک است بسا شاعرانی که در کتاب اولشان بسیار خوش درخشیدند اما در کتابهای دوم وسوم پس رفت داشته اند وشعرشان دولت مستعجل بود به راستی چه چیزی را باید ملاک انتخاب قرار داد؟

به نظر من بهتر است به جای نظر سنجی های اینچنینی شعر معاصر را بشناسیم وبشناسانیم ،گذشت روزگار خودش سره را از ناسره جدا خواهد کرد....

ایراد بر غزل حافظ

 سلام

بعضی نداشتن وحدت موضوع در غزل حافظ را به نوعی ایراد می دانند وبر او خرده می گیرند که غزل او از نظر محور عمودی ضعیف است وابیات از نظرمعنا به هم وابستگی ندارند و غزل این وآن را مثال می آورند که :ببین وحدت موضوع دارد!!

باید گفت که این عزیزان حق دارند اینگونه بیندیشند چرا که به این نکته توجه ندارند که او در این سنت شکنی تعمد داشته است.

غزل سنتی مانند جویباری آرام است(البته به استثنای غزلیات مولانا) که از سرچشمه مشخصی به راه می افتد و پس از طی مسیری معلوم به سرانجام پیش بینی شده ای می رسد.حافظ برای بیان آنهمه که در سینه داشت باید از وزن و قالب حداکثر استفاده را می کرد اما غزل سنتی به این گونه گنجایش تمامی اندیشه های رنگارنگ او را نداشت.برای رسیدن به این منظور وحدت موضوعی غزل را کنار گذاشت و بیت را واحد تام و تمام قرار داد در صورتی که پیش از او غزل واحد کامل شعر نوع خود بود.غزل پیش از حافظ تنها یک بیت الغزل داشت و او با این کار همه ابیات را یه بیت الغزل تبدیل  کرد:

شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است

آفرین برنفس دلکش ولطف سخنش

البته باید گفت که حافظ در این کار از سنت عمومی تبعیت کرده است چرا که مردم عادی هم یک مصرع ناب و پر معنی را می گیرند و به صورت ضرب المثل ورد زبان می سازند.

بعد از حافظ وبه خصوص در اشعار صائب وبقیه شعرای سبک هندی استقلال بیت رواج یافت تا جایی که یکی  از ویژگی های سبک هندی همین استقلال بیت و وابسته نبودن آن به ابیات پیشین وپسین آن است.