آیا مجازات ابرازعشق، مرگ است؟

سلام

می خواهم در مورد یکی از شخصیتهای شاهنامه که شاید به خاطر نقشی که غیر مستقیم در ماجرای قتل سیاوش داشته، بسیار منفور است، بنویسم. وآن شخص کسی نیست به غیر از سودابه همسر کاووس شاه و دختر پادشاه هاماوران.
 داستان به طور خلاصه این است که کاووس عاشق سودابه می شود و با مخالفت پدر رو برو گشته و به خاطر کاووس خطر مرگ و از چشم پدر افتادن و زندان را به جان می خرد و بلاخره همسر کاووس شده و در آخر کار با عشقی که به سیاوش پیدا می کند کارش به رسوایی می کشد و سیاوش بی گناه برای دوری از هر گونه اتفاق دیگری جلای وطن می کند و به توران می رود و در آنجا کشته می شود.
آن چیزی که در این داستان به خوبی جلوه می کند دو شخصیت متفاوت سودابه است که در جایی برای رسیدن به کاووس به همه چیز پشت می کند و در جایی عاشقانه و شاید بوالهوسانه دل به سیاوش می بندد و رسوایی را به جان می خرد.
سوال اینجاست که سودابه چقدر در این ماجرا مقصر است؟
همانطور که در شاهنامه آمده پس از آنکه رستم از کشته شدن سیاوش خبردار می شود به حرمسرای کاووس رفته و جلوی چشم کاووس سودابه را می کشد، با توجه به اینکه سالیان سال از رفتن سیاوش گذشته و او در توران همسر گزیده، چقدر می توان گناه خون سیاوش را به گردن سودابه انداخت و او را به خونخواهی سیاوش به قتل رساند، آن هم بدون محاکمه؟!
کمی به عقب بر می گردیم، پس از ازدواج کاووس با سودابه و ماجراهای مربوط ، دیگر حرفی از سودابه به میان نمی آید تا ناگهان سرو کله سیاوش که از همسر دیگر کاووس شاه است  پیدا می شود و...
باید دید که در این مدتی که شاهنامه در مورد سودابه سکوت می کند چه اتفاقاتی افتاده، کاووس شاه چقدر تغییر کرده و مناسبات این دو چگونه بوده است!
شاید بی تفاوتی و سردی کاووس شاه علت اصلی این ماجرا بوده و از طرفی زیبایی و جذابیت سیاوش را هم از نظر نباید دور داشت. شاید خیلی ها عاشق سیاوش بودند اما تنها کسی که دل به دریا زد و این عشق را بروز داد سودابه بود.
چرا عوامل دیگر این ماجرا بررسی نشده اند ؟
به راحتی همه ی گناه ها گردن سودابه انداخته شد تا مخاطب شاهنامه بتواند با ریخته شدن خون سودابه ، کشته شدن سیاوش را راحت تر تحمل کند و با خود بگوید این است سزای زنی است که با خیانت به شوهرش باعث کشته شدن سیاوش گردید!
دراین که سودابه گناهکار است حرفی نیست،اما باید دید که مجازات ابرازعشق، مرگ است؟
آیا عاشق شدن ارادی است؟
آیا می شود اراده کرد وعاشق شد؟
آیا می توان اراده کرد که عاشق نبود؟
آیا...

آیا واقعا می توان سوگند را خورد؟!

سلام

می خواهم در مورد فعل « سوگند خوردن» و پیشینه آن برایتان بنویسم. آیا « سوگند خوردن» به مانند« زمین خوردن» یک فعل مرکب است و یا نه می توان« سوگند» را واقعا خورد. باید بگویم که« سوگند »در آغاز واقعا خوردنی بوده است. « سوگند »در اصل و در زبان اوستایی، به معنی گوگرد مذاب و گداخته است. در باور زرتشتیان باستان برای روشن شدن بی گناهی متهم، از وی آزمونی به عمل می آوردند که به آن  « ور» می گفتند که این « ور» ، به دو گونه ی« ور گرم »  و « ور سرد» تقسیم می شده است. « ور گرم» همان است که در داستان سیاوش و سودابه در شاهنامه ، سیاوش به آن تن در می دهد و برای اثبات بی گناهی خود با اسب از میان آتش عبور می کند.« ور سرد» خوردن گوگرد یا همان « سوگند »بوده است و کسی که به این کار تن در می داده در بی گناهی خودش هیچ شکی نداشته و مطمئن بوده که هیچ آسیبی نخواهد دید.

پ ن1 : با تشکر از دوستان گرامی که این نکته را متذکر شدند تصحیح می کنم  گوگرد مذاب و گداخته در سطر چهارم غلط بوده و صحیح آن  گوگرد مخلوط در آب است.
پ ن2: در حقیقت نمی خواستم زیاد وارد جزئیات بشوم اما علاقه مندی و لطف دوستان بنده را وادار کرد که در این مورد توضیح بیشتری بدهم."ور"در اوستا اهمیت بسیاری داشته و متن های حقوقی اوستا  شامل دستورها و مراسم خاصی را نسبت به آن بوده است.بنا به بخش هفتم دینکرد، در ایران باستان 33 نوع"ور"معمول بوده است و بنا بر همین کتاب، نسکهای مختلف اوستا به ویژه نیکا دوم نسک، سگاتوم نسک و هوسپارم نسک، که هر سه از نسک‏های حقوقی بوده‏اند، از"ور"بحث می‏کرده‏اند و یکی از بخشهای سگاتوم نسک موسوم به"ورستان"بوده و مقررات و احکام"ور"ها را بیان میکرده است.از این مقررات و چگونگی انواع"ور"ها اطلاعی در دست نیست، ولی می‏دانیم که"ور"ها به دو نوع بوده‏اند."ورگرم"مانند گذشتن از آتش و"ورسرد" مانند خوردن آب آغشته به گوگرد(یعنی همان سوگند خوردن).لازم است به این نکته اشاره شود که انواع آزمایشهای دینی علاوه بر ایران باستان در کشورهای قدیم اروپایی و همچنین جوامع ابتدایی معمول بوده است و به آنها به فرانسه "اوردالی"(ordalie)و به انگلیسی"اوردال"(ordeal)گفته می‏شود.