در آغوش می کشمش...

نگاهش می کنم

 در آغوش می کشمش و نوازشش می کنم

 برایم عاشقانه زمزمه می کند

هرچه بیشتر نوازشش می کنم زیباتر و شیواتر حرفهای دلم را به زبان می آورد

به راستی ای سه تار من!

 اگر تو را نداشتم حرفای دلم را از زبان که می شنیدم...؟

باز منتظر...

سلام

چندی پیش نیمه شب دلم هوای جمکران کرد. دله دیگه وقتی هوایی بشه نمی شه جلوشو گرفت!  تنها به سمت قم حرکت کردم و به قول فاضل نظری

«مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد       از جاده سه شنبه شب قم شروع شد»

خلاصه من بودم و دلدادگی وتاریکی شب و جاده خلوت و صدای سه تار مرحوم استاد عبادی...!آسمون دلم هم حسابی ابری بود وبارید،‌توی همین حال و هوا چن بیت از غزلی اومد وسرگردون شد توی ذهن خسته من...اون شب و اون روز گذشت و این چن بیت رهام نمی کردن، هر کاری هم می کردم غزل نمی شدن تا اینکه امروز تو محل کار اومدن سراغم و بلاخره مولا نظری کرد و اون ابیات پراکنده به غزلی تبدیل شدن که تعلق به همه منتظرای آقا داره...

با پنجره نشسته‌ام و باز منتظر
این کوچه هم نشسته از آغازمنتظر

دیگر صدا به گوش خیابان نمی رسد
صدها هزار حنجره آواز، منتظر

می میرد از سکوت، دل خسته‌ی سه تار
شب نغمه‌های زخمی این ساز، منتظر

بی تو غزل نمی شود احساسِ واژه ها
تک بیت های آبی پرواز،منتظر

تنها میان ثانیه ها، خسته از غروب
با پنجره نشسته ام و باز منتظر

چهارم مرداد 89 برابر با 14 شعبان