آیا تا کنون از خودمان پرسیده ایم...؟

سلام دوستان
سنکا،خطیب نامی، هر شب قبل از خواب از خود می پرسید:
چه کردی؟
چه دردی را دوا نمودی؟
چه زخمها را مرهم نهادی؟
کدام عیب را از خود دورساختی؟
چه ترقی و بهبودی به خود دادی؟

آیا تا کنون از خودمان پرسیده ایم...؟!!!! 

پ.ن :
سنکا در سال 4 پیش از میلاد در شهر قرطبه در اندلس اسپانیا بدنیا آمد و در سال 65 بعد از میلاد به دستور نرون در شهر رم مجبور به خودکشی ، از طریق زدن شاهرگ خود شد . او مدتی در مصر زندگی کرد و 8 سال در روی جزیره کورزیکا در تبعید بسر برد. بر اثر توطئه‏های درباریان درسال 41 بعد از میلاد شغل خودراازدست داد . توانایی های سخنوری او گویا موجب حسادت رقیبانش در دربار شد . سنکا میگفت که غالب سالهای زندگی را کاری نکردیم، بخشی از زندگی را کارهای بد و خلاف کردیم ،و بخش دیگر را صرف کارهای غیرمهم و غیرضروری نمودیم. او در حین تبعید درنامه ای به مادرش نوشت که؛ تبعید یک فاجعه نیست بلکه یک حادثه ناگوار است و تغییر مکان، بخشی از زندگی است ، انسان میتواند با کمک نیکی و احساس مسئولیت در همه جا در خانه باشد و احساس خوشبختی نماید . باید دراینجا اشاره نمود که فلسفه رواقی سنکا امروزه مارابیاد فرقه های بودیستی آسیا می اندازد. سنکا بعدازاینکه دراوایل قرن نخست میلادی ازجنگ ارمنستان بازگشت ، درسیاست خارجی مبلغ صلح شد و به تمسخر شاهانی پرداخت که خودرا سایه خدا میشمردند. مارکسیست ها سنکا را یکی از نمایندگان جهانبینی ایده آلیستی نامیدند ، چون درنظر آنها ، او میخواست تضادهای اجتمایی رابا هم آشتی دهد. سنکا همچون سقراط، فلسفه را علم اخلاق میدانست . امروزه او به عنوان فیلسوف و تراژدی نویس جای مهمی درسیرتاریخ اندیشه دوره باستان درغرب دارد.

آثار سنکا : فواید نیکوکاری ، پیرامون دوراندیشی ، مجموعه آثار 7 جلدی تحقیقات درعلوم طبیعی ، 124 نامه اخلاقی ، 9 تراژدی اسطوره ای ، زندگی سعادتمند ، نامه هایی درباره برده ها ، سازمانهای گلادیاتوری ، تساوی حقوق زن و مرد ،پایداری و مقاومت روشنفکران ، پیرامون کوتاهی زندگی ، درباره آسوده گی خیال و قهرمان بازی های غلط  

سرود دیگران

سلام

عقیده من بر این است که اگر ساز من بشکند و دیگر نغمه ای از آن به گوش نرسد واگر همه مردم روی زمین به مخالفت من برخیزند برای من بهتر از آن است که خودم با خودم همدل و هم آواز نباشم.

سقراط

به روزگاری رسیدیم که مجبوریم دیگر خودمان نباشیم، باید ببینیم که دیگران چگونه‏اند،چه می خورند وچه می پوشند و...اگر از آنها پیروی کردیم که به ظاهر خوشبختیم اما اگر بخواهیم خودمان باشیم، باید در مقابل امواج سهمگین جامعه- که همه را به سوی مصرف گرایی و رفاهی مخرب فرامی خواند- بیایستیم .همه در خوابی گران، کار می کنند که مصرف کنند ومصرف می کنند که کارکنند. در این چرخه جای انسان واندیشه انسانی و تولیدات معنوی گم شده است. این است که ما دیگر نمی توانیم در ادبیات و هنر تولیداتی داشته باشیم ماندگار،همه چیز فصلی شده ،از دوره اش که گذشت باید آن را دور انداخت و اگر هم قابل نگهداری باشد بی مصرف می ماند!
ما با خودمان همدل نیستیم، ساز وجودی ما نغمه ای سر می دهد که آهنگ ما نیست و سرود دیگران است!
کجاست آن روزگاری که مردم زندگی می کردند...!؟
افسوس ما فقط زنده ایم اما زندگی نمی کنیم،همه خوابیم ووقتی از خواب بیدار می‏شویم که دیگر دیر است...