ومن بی غزل، باز بی تاب چشمت...

و باز تقدیم به او...

گره خورد تقدیر من تا به چشمت
نمی‌آید این مرد تنها به چشمت

به چشمت قسم بعد آن آشنایی
قسم می‌خورم یا به تو یا به چشمت

نگاه پر از شوق بارانم آیا
نمی‌گفت تنهایی‌ام را به چشمت؟

منم مرد پاییزی بی غروری
که دل داده یک شب به دریا،‌ به چشمت

تو هم می‌روی، سرنوشت من این است
ومن بی غزل،‌ باز بی تاب چشمت...

غار!!!!

سلام

اون قدیما بعضی ها برای ریاضت کشیدن به کوه پناه می بردن و تنهایی توی غار زندگی می کردن تا بتونن برنفس خودشون غلبه کنن وبه مدارج بالای عرفانی برسن و روحشون رو صیقلی کنن!تنهایی برای انسان وسیله رسیدن به مطلق بود اما در روزگار ما دیگه نیازی به غارنیست!
انسان چنان در جمعیت تنهاست که هیچ غاری نمی تونه این تنهایی وریاضت رو به کسی هدیه کنه!تحمل این تنهایان باهم و این باهمان تنهایان ، خاصیت همون غار رو داره!
همیشه سنگ های بالای رودخونه تیز و خشن هستن اما در انتهای رودخونه همشون صاف و نرم وصیقلی شدن و این به خاطر برخورد و اصطکاک همون سنگهای خشن با هم در مسیر جریان آبه!
محصول این حرکت در میان جمع ، پرورش روح و تعالی اونه اما یه نکته باقی می مونه ، برای رسیدن به این مرحله باید سنگ بود نه کلوخ چون کلوخ در اول مسیر  حل می شه و به غیر از این اینکه کدورت آب رو بیشتر کنه هیچ نتیجه ای عایدش نمی شه!!