سعدی گناهکار!

خیلی ها برسعدی عیب گرفته اند که اعمال انسان را که گاهی رسوایی برانگیزند بیان می کند .سعدی گناه کسی را نمی پوشاند و خطایای خود را هم انکار نمی کند. او انسان را با همه ویژگی ها ولعزش هایش می پذیرد.کدام دلی است که در برابر زیبایی های این دنیا به لرزه در نیاید و هوس وآرزوی خطا نکند؟

انسان  با عشق به زیبایی سرشته شده است .جایی که سعدی از عشق و جوانی سخن می گوید و شیفتگی و زیبا پرستی خود را یاد می کند در اصل از زبان بشر سخن می گوید و درست ترین و بی پیرایه ترین سخن او هم همین است .او تنها کسی نیست که زیبایی دلش را می لرزاند دلهای زاهدان وعابدان هم از این هوس در اضطراب است اما سعدی می گوید و آنها نه!

تفاوت سعدی با ریاکاران این است که سخنش راست و بی پرده است اگر خریدار لذت گرم گناه عشق است دیگر گناه سرد ریا و دروغ را مرتکب نمی شود.اقرار می کند که زیبایی قوت پرهیزش را می شکند و دلش را می لرزاند.همین ذوق سرشار ودل عاشق پیشه است که او را با کائنات مربوط می کند و با طبیعت همدل و هم صدا می شود.دل باید چنین زیبا پرست و عاشق باشد تا بتواند هر گناه وضعفی را ببخشاید و تاب بیاورد.دلی مانند دل اوست که در همه جا و با همه چیز همدرد و هم رنگ می شود و از دنیا چنان که هست لذت می برد.با این همه برای دل او هم چیزی هست که از آن نفرت داشته باشد وآن را تحمل نکند و گناه سعدی هم همین است که خود فروشی و ریا کاری را- که دنیای زیبا را در نظر انسان آگاه زشت و پست می کند-برنمی تابد و تحمل نمی کندو از همین روی زاهدان ظاهر پرست از حال او آگاه نیستند و بر او خرده می گیرندچرا که او درخلوت وجلوت همان است که هست و آنان چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند!