آیا می توان شاعری آموخت؟

شعر، مانند سایر هنرها امری است ذاتی، یعنی انسان ذاتا شاعر به دنیا می‌آید. می‌شود با آموختن فنون و اصول و قواعد شاعری، شعر ساخت اما اینگونه هرگز نمی‌توان شعر گفت. اگر شاعر شدن به صرف آموزش امکان پذیر بود باید هر سال هزاران شاعر از دانشکده‌های ادبیات ایران بیرون می‌آمدند اما به جز تعداد انگشت شماری که شعرشان در ذهن مردم ماندگار می‌شود، شاعر دیگری نمی شناسیم.

اگر کسی حس می‌کند که ذوق و قریحه شاعری دارد باید مراحلی را طی کند. همانطور که آموختن فن شعر به تنهایی برای شاعر شدن کفایت نمی‌کند، استعداد بدون آموزش هم راه به جایی نمی برد. می‌توان گفت که مهمترین اصل در این مسیر خواندن شعر است. با این‌کار آدمی می‌تواند فرق نظم و نثر را دریابد و زمانی که خود شعری می‌سراید می‌تواند اشکالات وزنی آن را دریابد بدون این که نیاز به دانستن بحرهای شعر فارسی و اسامی دشوار آن باشد. از سویی با ممارست در خواندن شعر، چگونگی استفاده از واژگان و ترکیب‌ها و عبارات شعری را می‌آموزد و می‌تواند با الگو قراردادن آن هر روز به سوی سرودن شعری شعر تر گام بردارد. بدیهی است که در مراحل بعدی شاعر خود به سمت آموختن عروض و قافیه و صنایع شعری کشیده خواهد شد.