آوردن چراغ از دل تاریکی...

به گفته یکی از اندیشمندان« شاعر کسی است که می‌رود و از دل تاریکی چراغ می‌آورد.» این جمله بسیار در خور توجه و مهم است تا جایی که درک درست آن می‌تواند مسیر نگاه و جهت شعر هر شاعری را تحت تاثیر خود قرار دهد. البته لازم به یادآوری نیست که در اینجا نگاه ما به شاعر و شعر واقعی است. به هر نظم‌پرداز نمی‌توان شاعر گفت و بر هر نظمی نیز نمی‌توان شعر نام نهاد و در نهایت درک این جمله بر شعر کسانی تاثیر خواهد گذاشت که شعر واقعی می‌سرایند. شعرا و یا به‌طور کلی هنرمندان قادر به درک چیزهایی هستند که انسان‌های معمولی از درک آن عاجزند. هنرمند و در بحث ما شاعر، با نگاه خاصی به دنیا می‌آید. مانند انسانی که با قدرت بدنی خاص و یا با صدای خوبی پا به این جهان می‌گذارد. صاحبان این نگاه خاص قادر به درک و دیدن اموری هستند که همیشه و در همه جا جاری و ساری هستند اما از چشم انسان‌های عادی پنهانند. شاعر آنها را کشف و به یاری واژگان مناسب و زیبا آن را در شکلی دلپذیر بیان می‌کند. در جمله بالا می‌توان «تاریکی» را همان پنهان بودن بعضی از امور از دید همگان دانست و «چراغ» آن واقعیتی است که شاعر کشف می‌کند. شاعران پارسی زبان در ادوار گوناگون تاریخ ادبیات کشور ما، چراغ‌های زیادی برای ما به یادگار گذاشته‌اند و ما در پرتوی نور آن چراغ‌ها قادر به دیدن چیزهایی خواهیم بود که شاعران کشف کرده‌اند. حال هرچه این اکتشافات دقیق‌تر و عمیق‌تر باشد نورانیت بیشتری دارد و شعر آن شاعر ماندگارتر و ارزشمندتر خواهد بود. متاسفانه در روزگار ما هرکس که بتواند واژه‌ها را کنار هم بچیند و نظمی را ایجاد کند نام شاعر بر خود می‌نهد و با توجه به امکانات موجود، کتابی هم به نام خود به چاپ می‌رساند و جالب این‌جاست که در جلسات شعرخوانی اولین سوال و متداول‌ترین سوال این است که: « شما کتاب شعر هم چاپ کردید؟» اگر پاسخ مثبت باشد نگاه تحسین‌آمیز پرسشگر با شما همراه خواهد بود و اگر پاسخ منفی بدهید، با شک شما را برانداز خواهند کرد.

در این میدان باید بین دوچیز فرق گذاشت: اول علاقه‌مندی به شعر و دوم شاعر بودن؛ امروزه هر علاقه‌مند به شعری خود را شاعر می‌داند و با تقلید خام و غیراصولی از آثار پیشینیان و معاصرین، دفتری از این‌گونه به اصطلاح اشعار گرد می‌آورد اما به قول دکتر شفیعی کدکنی این محک ذهن و حافظه مردم روزگار است که سره را از ناسره و خوب را از بد جدا می‌کند و آنچه را به راستی شعر است، در خود نگاه‌ می‌دارد.