آیا مجازات ابرازعشق، مرگ است؟

سلام

می خواهم در مورد یکی از شخصیتهای شاهنامه که شاید به خاطر نقشی که غیر مستقیم در ماجرای قتل سیاوش داشته، بسیار منفور است، بنویسم. وآن شخص کسی نیست به غیر از سودابه همسر کاووس شاه و دختر پادشاه هاماوران.
 داستان به طور خلاصه این است که کاووس عاشق سودابه می شود و با مخالفت پدر رو برو گشته و به خاطر کاووس خطر مرگ و از چشم پدر افتادن و زندان را به جان می خرد و بلاخره همسر کاووس شده و در آخر کار با عشقی که به سیاوش پیدا می کند کارش به رسوایی می کشد و سیاوش بی گناه برای دوری از هر گونه اتفاق دیگری جلای وطن می کند و به توران می رود و در آنجا کشته می شود.
آن چیزی که در این داستان به خوبی جلوه می کند دو شخصیت متفاوت سودابه است که در جایی برای رسیدن به کاووس به همه چیز پشت می کند و در جایی عاشقانه و شاید بوالهوسانه دل به سیاوش می بندد و رسوایی را به جان می خرد.
سوال اینجاست که سودابه چقدر در این ماجرا مقصر است؟
همانطور که در شاهنامه آمده پس از آنکه رستم از کشته شدن سیاوش خبردار می شود به حرمسرای کاووس رفته و جلوی چشم کاووس سودابه را می کشد، با توجه به اینکه سالیان سال از رفتن سیاوش گذشته و او در توران همسر گزیده، چقدر می توان گناه خون سیاوش را به گردن سودابه انداخت و او را به خونخواهی سیاوش به قتل رساند، آن هم بدون محاکمه؟!
کمی به عقب بر می گردیم، پس از ازدواج کاووس با سودابه و ماجراهای مربوط ، دیگر حرفی از سودابه به میان نمی آید تا ناگهان سرو کله سیاوش که از همسر دیگر کاووس شاه است  پیدا می شود و...
باید دید که در این مدتی که شاهنامه در مورد سودابه سکوت می کند چه اتفاقاتی افتاده، کاووس شاه چقدر تغییر کرده و مناسبات این دو چگونه بوده است!
شاید بی تفاوتی و سردی کاووس شاه علت اصلی این ماجرا بوده و از طرفی زیبایی و جذابیت سیاوش را هم از نظر نباید دور داشت. شاید خیلی ها عاشق سیاوش بودند اما تنها کسی که دل به دریا زد و این عشق را بروز داد سودابه بود.
چرا عوامل دیگر این ماجرا بررسی نشده اند ؟
به راحتی همه ی گناه ها گردن سودابه انداخته شد تا مخاطب شاهنامه بتواند با ریخته شدن خون سودابه ، کشته شدن سیاوش را راحت تر تحمل کند و با خود بگوید این است سزای زنی است که با خیانت به شوهرش باعث کشته شدن سیاوش گردید!
دراین که سودابه گناهکار است حرفی نیست،اما باید دید که مجازات ابرازعشق، مرگ است؟
آیا عاشق شدن ارادی است؟
آیا می شود اراده کرد وعاشق شد؟
آیا می توان اراده کرد که عاشق نبود؟
آیا...

قربان دل شکسته ات...!

سلام

چند تا رباعی مرتکب شدم که تقدیم می کنم به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و تمامی خواهران خوبم در دنیای سایبر ،که مصادیق عینی پیروی از آن حضرت هستند:

می رفتی و روی دست مولا بودی
در فکر طلوع صبح فردا بودی
تنها ماندی! غریب و بی نام و نشان
اما نگران مرد تنها بودی
***
خاک تو کجاست تا برآن گریه کنم
دور از همه،‌باز بی امان گریه کنم
بی بی! نظری که من کنار تو شبی
همراه زمین و آسمان گریه کنم
***
قربان نگاه خسته ات بی بی جان
لبهای به غصه بسته ات بی بی جان
این دل که شکست، باز پهلوی تو بود
قربان دل شکسته ات بی بی جان

پ ن: این چند رباعی  تحت تاثیر حس قشنگ و عمیقی  که در رباعی استاد واحدی در مجموعه شعر "چقدر فاصله" ایشان، با مطلع "دارم به سرم هوای تان بی بی جان"  وجود داشت، حاصل آمد.
پ ن2:ما عموما صبر می کنیم تا به یک مناسبتی کاری از این دست انجام دهیم  اما  به نظر من گفتن و نوشتن از بزرگان همیشه مناسبت دارد...