افسانه جومونگ

سلام

می خواهم در مورد یکی از پرطرفدارترین سریالهای تلویزیون یعنی افسانه جومونگ برایتان بنویسم .سریالی که پیر وجوان و خرد وکلان ماجراهای آن را تعقیب می کنند و بهتر از خود کره ایها نام کوچه پس کوچه های روستاهای کره را -آنهم درچندین قرن پیش - می دانند وقوم وخویش جومونگ را با اسم کوچک صدا می زنند! سوسانو مانکن کره ای چنان در دل خانواده های ما جا باز کرده که مشکل برود!

 باید گفت که این سریال سرشار از جذابیت های داستانی و بصری است که تماشا گر را به دنبال خویش می کشد.استفاده بجا و مناسب از رنگها و پوشش هنرپیشه ها و تناسب آن با بقیه اجزای صحنه و گرفت و گیرهای جذاب در سیر داستان این سریال را تبدیل به سریالی دیدنی کرده است.اما من می خواهم این سوال را مطرح کنم  همانطور که کره ای ها می توانند  بااین سریال فرهنگ خودشان را تبلیغ و به نوعی تزریق کنند چرا ما این کار را نکنیم؟

ما با داشتن کتابی مانند شاهنامه که سرشار از داستانی های اساطیری ، عاشقانه و تاریخی است از نظر مضمون کاملا غنی هستیم  ودست هنر مندان عرصه ی سینمای ما در این مورد کاملا باز است اما ایشان چه می کنند ؟می آیند و چهل سرباز را می سازند وچنان داستان رستم و اسفندیار را با جنگ های صدر اسلام در هم می آمیزند که مخاطب درمانده می شود که این داستان در ایران و سیستان دارد اتفاق می افتد یا در عربستان صدر اسلام و بلاخره قهرمان این داستان رستم است یا علی(ع)؟!

گذشته از ضعف های مربوط به فیلم نامه باید از دکور بسیار ضعیف و استفاده از رنگهای مات و کدر در طراحی لباس و صحنه یاد کرد. در بعضی صحنه ها انتخاب رنگها چنان ناشیانه انجام شده بود که تشخیص دیوار از هنرپیشه مشکل بود!

فیلمی که مخاطب هم فرهنگ خودش را نمی تواند جذب کند چگونه می تواند تبلیغ فرهنگی برای بیگانه باشد؟

شاید برای تحلیل سریال چهل سرباز کمی دیر باشد اما ناچارشدم  در مقام قیاس با سریال جومونگ در مورد این سریال هم بنویسم.در انتخاب اسم  فیلم  که به راحتی می شد نام نبرد رستم و اسفندیار را بر آن نهاد اسمی بسیار بی مسمی انتخاب شد که کارگردان بتواند اسطوره های ملی را با ماجراهای دینی پیوند دهد.مگر ما سریال امام علی (ع) را نداشتیم- سریالی که در نوع خودش خوب و کم نقص بود- دیگر قاطی کردن نبرد رستم واسفندیار با گوشه هایی از زندگی حکیم ابوالقاسم فردوسی وجنگهای صدر اسلام چه معنی دارد؟شاهنامه شاهنامه است و قرآن قرآن و تو باید این دو معنی جان من از من جدا داری!

باید هزینه کرد و با برنامه ریزی درست و دراز مدت فرهنگ غنی و ریشه دار ایران را گسترش داد و دست از این حرکات دوپهلوی بی هدف برداشت !

به امید روزی که افسانه زال و رودابه در تلویزیون کشور کره و سایر کشوربه نمایش گذاشته شود و کره ای ها و تمام مردم جهان  آرزو کنند که کاش پهلوانی مانند زال داشتند!! 

نبرد رستم و فردوسی !!

سلام

گوشه ای از نبرد رستم و اسفندیار را  - البته به صورت خیلی خلاصه- برایتان گفتم چون اصلا قصد ندارم با دراز گویی  عزیزان را خسته کنم ولی اگر حقیقتش را بخواهید وقتی صحبت از شاهنامه و رستم و فردوسی به میان می آید واقعا کم گفتن و خلاصه گفتن خیلی مشکل می شود!
از جنگ تن به تن رستم واسفندیار که بگذریم ماجرای نهانی دیگری در شاهنامه درحال اتفاق افتادن است که کمتر کسی به آن توجه می کند و آن نبرد رستم  و فردوسی است!فردوسی در سخن آوری باید به همان نقطه ای برسد که رستم در پهلوانی رسیده است!فردوسی در جاهایی به اوج زیبایی های کلامی می رسد که سخن از رستم و پهلوانی های اوست ودر این جاست که باید مقابل رستم کم نیاورد .
در نبرد رستم واسفندیار، فردوسی با مشکلات زیادی روبه روست دو پهلوان روبروی هم قرار دارند که از نظر ارزشهای انسانی و قدرت معادل هستند و شاعر باید  را ه میانه را در این میان برگزیند راهی که مانند بند بندبازان باریک و نامتعادل است شک نیست که فردوسی باطنا طرفدار رستم است اما او به حد وسواس می کوشد که حفظ تعادل کند!
از طرفی این سوال هم در ذهن خواننده باریک بین ایجاد می شود که آیا فردوسی بین خود ورستم تشابهی نمی دیده؟ آیا شباهتی نیست بین یک پهلوان _که با تمام گذشته پر از افتخارش دارد از اوج فاصله می گیرد- با شاعری که دیگر به سالهای پایانی زندگی خود نزدیک می شود و هرچه را داشته در پای شاهنامه ریخته!؟
آیا او تنگنای سرنوشت بشری را که به عبارت مولانا را که همان "خام بدن، پخته شدن و سوختن "است ، در این نبرد تصویر نکرده ؟!

داستان رستم و اسفندیار بیشتر از هرجای دیگر در شاهنامه هنر فردوسی را نمایان کرده و در خود جای داده است.در اینجا فردوسی می خواهد با رستم و دوران پهلوانی شاهنامه وداع کند و شاید بتوان گفت که مانند آرش می خواهد تمام قوای خودش را دراین تیر قرار دهد.گفتار تمام کسانی که در این ماجرا نقش دارند از کتایون مادر اسفندیار گرفته تا به بهمن پسر او  همه و همه بسیار بلند و حکیمانه حرف می زنند اینان کسانی هستند که در لبه پرتگاه فاجعه قرار گرفته اند واین می تواند دلیل اعتلای کلامشان باشد و فردوسی چه زیبا این گفتاررا پرورانده و به جای تک تک ایشان سخن گفته است  وچقدر برازنده است  لقب حکیم برای ابوالقاسم فردوسی  که چنان حکمت را در جای جای داستانها قرار داده که مایه تعجب خاص و عام است... روانش شاد و رحمت بر آن تربت پاک باد