عشق چیست...

عشق کوله باری است سنگین که باید آن را تااوج  با خودت حمل کنی!
عرق بریزی و نفس زنان این بار را به دوش بکشی و مواظب باشی که ازارتفاع زندگی به پایین پرت نشوی!
و هی طعنه و تمسخردیگران را بشنوی که:
بابا بی خیال! داری می‌ری بالا برای چی بار اضافی با خودت برداشتی!
و وقتی تو بی توجه‌ به آنها وباشوق عزم صعود داری، عاقلانه نگاهی به هم بیندازند که:
عقل تو کله اش نیست!
خوب نباید هم باشد جایی‌که عشق خانه سازد عقل کرانه پردازد!
خاصیت عشق است که تو نباشی ولی عقل می گوید فقط‌تو باید باشی!
عاقلان غیر عاشق، فقط‌بار را می بینند اما به این فکر نمی کنند که عاشق هر کجا که در این سربالایی گیربکندکافیست که کوله عشق را  باز نماید  وانرژی ای به مراتب بیشتر از آنچه را برای صعود‌لازم است، دریافت کند.
گفتنی است که فقط عاشقان‌از کوه زندگی بالا می روند تا بتوانند به چشم انداز قشنگتری برسند !
اما گاهی در این صعود،عاشقی به انرژی نیاز پیدا می کند و کوله اش را باز می کند و ناگهان می بیند که‌چیزی را که تا این ارتفاع با خود آورده هیچ نیست به غیر ازپوشالی سنگین و حجیم ...
بیچاره عاشق ! باید‌دوباره از کوه پایین بیاید، چرا که کوهنوردان دیگر هر کدام با خود کوله باری دارندو عاشق باید عشق را در بین مردمی که منتظرند که عاشق شوند و یا معشوق،بیاید و این‌بار با اطمینان از سلامت بار و محتوی دوباره صعود را آغاز کند و شاید...
راستی تا به حال چند بار‌در این مسیر دشوار، بیهوده  باری سنگین به‌دوش کشیده ایم...؟!!

آیا عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست!!!!؟؟؟؟

سلام

عشق از حرکت به سوی مطلوب شروع می شود وتا رسیدن به مطلوب ادامه پیدا می کند.بعد از رسیدن به مطلوب  دگردیسی محبت به عشق آغاز می شود و اینجاست که باید مرحله به مرحله از دوست داشتن عبور کرد و به دروازه های عاشقی نزدیک شد!

د کتر علی شریعتی دوست داشتن را از عشق برتر می بیند شاید به این دلیل که عشق خاص یک نفر است اما می شود همه را دوست داشت و در دیدگاه دکتر این عمومیت، دوست داشتن را در جایگاهی برتر از عشق می نشاند، اما من فکر می کنم که همه چیز را می توان دوست داشت اما نمی توان عاشق همه چیز بود!

 البته باید از این دیدگاه عارفانه گذشت که« عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست»!

عشق خیلی انحصارطلب است و همین انحصار و همه چیز را برای معشوق خواستن، از عاشق موجودی می سازد که حاضر به همه نوع فدا کاری برای معشوق می شود وحاضر است نباشد تا او باشد! بمیرد تا معشوق زنده بماند!

تمام معایب معشوق را عین زیبایی می بیند چرا که معشوق در عشق مستهلک شده و عشق چیزی به غیر از زیبایی نیست!

اگر بر دیده مجنون نشینی     به غیر خوبی لیلی نبینی

در عشق، وجود عاشق در معشوق و وجود معشوق در عاشق مستهلک می شوددر این بین دویی و دوگانگی وجود ندارد،همه عاشق است و همه معشوق است و همه عشق و در اینجاست که وحدت عشق و عاشق و معشوق شکل می گیرد!

اما به راستی چرا در روزگار ما عشق وجود ندارد اگر هم دارد از قلت در حکم کالمعدوم است!؟

هرچیزی که کاربردی شود از زیبایی می افتد، اگر با خنجر جواهر نشانی که در موزه نگهداری می شود، پیاز پوست بکنیم دیگر زیبایی آن را نخواهیم دید، چرا که کار برد آن برای ما در اولویت اول قرار می گیرد.عشق از مقوله زیبایی است و متاسفانه این زیبایی در روزگار ما کاربردی شده است. ممکن است دو نفر با عشق شروع کنند اما همین که جامعه برای قوام خودش، بر هر یک از عاشق و معشوق وظایفی بار کرد ،عاشقی کردن به نوعی تکلیف تبدیل می شود وانجام تکلیف کجا و عشق!؟

آیا به قول دکتر علی شریعتی واقعا عشق چیزی است مثل سرخک که بچه های گنده می گیرند تا نسل بشر ادامه پیدا کند؟!!!