مثنوی برباد رفته

سلام

یک مثنوی کوتاه تقدیم به شما یاران هم دل

آخر چگونه اشک بریزم بدون تو

باید به انتها بگریزم بدون تو

وقتی تو می روی و غزل خسته می شود

چشمان خیس پنچره ها بسته می شود

شب واژه های زخمی این کوچ بی صدا

غم نغمه های خسته ی مردی در انتها

آغاز می شود غزل از یاد می رود

این مثنوی برای تو بر باد می رود

پژمرده خنده های تو بی رنگ می شود

«آنجا دلم برای دلت تنگ می شود»

پاییز 86

شهر دور غزل

سلام  

 با یک غزل دیگر در خدمتم

خروش زمزم خون ، خاکریز و شور غزل

پلاک های پریشان و شب ، مرور غزل

شکفتن گل تک بیت های ناب عبور

سجود خاک و محراب پر غرور غزل

ستارگان همه مبهوت اوج چلچله ها

و زلف نخل ، ردیف نجیب طور غزل

نوازش تب و ترکش و زخم قافیه ها

و رقص سرکش خون واژه در حضور غزل

خشاب شوق، شرار گلوله، قمقمه خشک

عطش ومثنوی لحظه صبور غزل

و من چه دور از آواز کوچ زخمی شعر

نشسته ام به تماشای شهر دور غزل

تابستان 86