هفت خوان سنت!!!

سلام

ایجاد حرکت هایی مانند غزل پست مدرن، گریز نسل شاعران جوان از تکرار واژه ها و مضمون های رایج  وبعضا عمیق-به خصوص در غزل- را فریاد می کند.در غزلی چنان هنجار گریزی و حس آمیزی در هم آمیخته می شود که به نوعی مخاطب باید از لایه های متفاوت و نه چندان ملموس عبور کند تا شاید بتواند چیزی دریابد!

البته این مشکل هم وجود دارد به محض اینکه بگویی این شعر معنا و مفهومی ندارد، سریعا متهم به بی سوادی و نداشتن درک درست از حرکات رو به جلوی ادبیات پست مدرن خواهی شد!

چیزی که مفهوم ندارد ،مفهوم ندارد دیگر!

 حال یکی بیاید و آسمان و ریسمان را به هم ببافد و دیگران هم به به و چه چه که «غزل ما دارد از هفت خوان سنت عبور می کند و این ذهن کند شماست که قادر نیست آنچه را که ما می گوییم دریابد»!

این دوبیت را بخوانید وخودتان قضاوت کنید:

موشی از پشت تخت می‌گذرد

در تنم گریه‌ای‌ست جرواجر

مُوس بر روی میز می‌لغزد

 عکس خورشید توی کامپیوتر

نیا به شعر من ، دوباره سیب سرخ می شوی!

سلام

با یک غزل تازه در خدمت شما هستم

تو آمدی و کوچه های شهر غرق ماه شد
تمام پنجره برای دیدنت نگاه شد

گذشت نیم عمر من، چه دیر آمدی ببین
که نیم دیگرش کنار عکس تو تباه شد

دوباره رفتی و منم اسیر اشتباه تو
نگو که من نخواستم ،نگو که اشتباه شد

سیاه بختی ام گناه تو نبود و بخت من
سفید زیر سایه ات نشست تا سیاه شد

نیا به شعر من، دوباره سیب سرخ می شوی
همان که بی گناه بود و باعث گناه شد

88/4/19