کشتی سروری

سلام

زمان به سرعت می گذرد! برای سی و چندمین بار ....
حسین(ع) آمد و در کربلا توسط  لشکریان دشمن به شهادت رسید و خانواده اش را به اسارت بردند
حسین(ع)  آمد و در کربلا توسط  لشکریان دشمن به شهادت رسید و خانواده اش را به اسارت بردند
حسین(ع)  آمد و در کربلا توسط  لشکریان دشمن به شهادت رسید و خانواده اش را به اسارت بردند
حسین(ع)  آمد و در کربلا توسط  لشکریان دشمن به شهادت رسید و خانواده اش را به اسارت بردند
حسین(ع)  آمد و در کربلا توسط  لشکریان دشمن ......!
چقدر این ماجرا را شنیده ایم وهمه از مظلوم بودن حسین و یارانش گفتند و ما هم گریه کردیم  وباز آنها گفتند و ما گریه کردیم و باز...!
یکی می گوید ویکی گریه می کند پس چه کسی باید حرکت کند ؟چه کسی باید حسین وار برود و چه کسی باید زینب گونه بماند؟فریاد "وامظلوم حسینا" یشان گوش فلک را کر می کند اما نمی دانند که حسین مظلوم نبود او زیر بار ظلم نرفت و بر ظالم شورید آیا به این چنین شخصیتی می شود مظلوم گفت ؟اگر مانده بود اگر بیعت کرده بود اگر دعوت یزید را پذیرفته بود آنگاه مظلوم بود و ظالم و مظلوم به یک اندازه در پیشگاه الهی مواخذه خواهند شد. حسین اگر می خواست مظلوم بماند که قیام نمی کرد!پدرش علی(ع) و برادرش حسن(ع) از او بسیار مظلوم تر بودند که برای حفظ دین تن به سکوت  ونه به سازش دادند!حسین با قیام خودش راه مظلوم نبودن و مظلوم نماندن را به ما آموخت اما ما با اصرار دوست داریم که او را مظلوم بنامیم و واقعه ای را که "ما رایت الاجمیلا" بود نازیبا جلوه دهیم! بر سرو رویمان گل بمالیم که چه بشود ؟چه چیزی را ثابت کنیم ؟ شاید با این حرکت دنبال دلیلی برای رخوت وسکون خودمان می گردیم! عمق واقعه را فقط با تدبر ، اندیشه و درنهایت حرکت می توان دریافت! حال تن خود را با زنجیر کبود کنیم و خودمان را درگل بمالیم  وندانیم این حرکت باید به کجا برسد!

ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاة

 تا چه کسی بر این کشتی سروری سوار گردد و چه کسی در گل و لای خرافه غرقه شود!!!

باز این ...

سلام

غزلی می خواندم از سیف فرغانی که این ابیاتش با توجه به مناسبت به دلم نشست دلم نیامد که این حال را تنها داشته باشم:

هرچند عاشقان تو نایند در شمار
در دفتر حسابم از ایشان شمار کن
خواهم که در ره تو شوم کشته چون حسین
با من کنون معامله حلاج وار کن
آن ساعتی که باز رهانی مرا ز من
از زلف خود رسن ز قد خویش دار کن
بسیار در منازل هجرت دویده ایم
وقتست ، بر جنیبت وصلم سوار کن