فکر ميکنم از بين رفتن ارزش حجاب تقصير صدا و سيما و زرق و برقهاي جامعه نيست...وقتي پايه هاي دينمون خرابه....وقتي اصل گم ميشه و فرع ميشه اصل مجازي ذهن ها...اونوقت به نفسمون اجازه ي پيشوري و قدرتمند شدن داديم...

و باز هم به گمانم اينها همش تقصير ماست...که نتونستيم اينقدر تسليم باشيم و اسلام آورده که ديگري رو به سمت او بکشونيم...

نميدونم...من برچسب بد حجاب و خوب حجاب رو هيچ وقت نتونستم درک کنم... وقتي همه چيز نسبي است پس چطور خوب و بد رو ميشه تشخيص بديم؟ چطور ميتونيم تعيينش کنيم؟ مگه اين نيست که من ميتونم حجاب ظاهرم رو رعايت کنم و پشت اين حجاب که ازش براي خودم يه مامن امن دروغي ساختم پنهان بشم؟

فکر ميکنم بايد بيشتر بهه خودمون بپردازيم...دلمون رو که کعبه ي خداست رو تميز کنيم...اونوقت اينقدر اين کعبه که توي وجود خيلي از ماها خاک گرفته روشن و قشنگ ميشه که تجليش رو توي ظاهرمون هم ميتونيم ببينيم...اونوقت اينقدر نورانيتش فراگير ميشه که هر کسي بهمون نگاه ميکنه عاشق ما که نه...عاشق اون کسي ميشه که اين دل رو خونه ي خودش قرار داده...!

مثل زليخايي که عاشق خداي يوسف شد!