دقيقي، هزار بيت بيشتر از اين شاهنامه را نسروده بود و هنوز جوان بود که کشته شد (حدود 367 يا 369 هـ. ق) و بخش عظيمي از داستانهاي شاهنامه ناسروده مانده بود.

فردوسي استاد و هشمهري دقيقي کار ناتمام او را دنبال کرد.

از اين رو مي توان شاهنامه دقيقي را منبع اصلي فردوسي در سرودن شاهنامه دانست.