سلام استاد تصميم داشتم در مورد سوال تان بنگارم اما اندکي کم لطفي در مورد شاعران سبک هندي وادارم کرد که با اجازه شما اشاراتي به ويژگي هاي سبک هندي داشته باشم
اولين ويژگي سبک هندي نوعي تعقيد و پيچيدگي در زبان است ديگر اين که در اين دوره شعرا ديگر اهل تحقيق و علم و دانش نبودندقالب شعري اين عصر بيشتر غزل بوده اما گاهي رباعي هم سروده شده
غزل اين دوره از نظر درونمايه غنايي ست
صفت مهم شعر اين دوره استفاده از استعاره و تمثيل در اشعار ست
تمثيل در اين سبک اينگونه است که مطلبي در يک مصراع گفته مي شود و يک پديده طبيعي در مصراع دوم(روبه روي آن) مطرح مي گرددکه گاهي به آن اسلوب مبادله نيز مي گويند
در مصراع اول: فکر(ذهنيت)
در مصراع بعدي: مثال (عينيت)
دست طلب چو پيش کسان مي کني دراز
پل بسته اي که بگذري از آبروي خويش
يکي ديگر از ويژگي ها تغيير پارامتر هاي اندازه گيري ست مثلا:
يک شکر خنده - يک شهر دلستان و...
شعرهاي امروز از اين ويژگي بهره بسيار برده است
مثال: در اتاقي که به اندازه يک تنهايي ست
و دل من که به اندازه يک پنجره است
پارادوکس ويژگي ديگر سبک هندي ست سلطنت فقر - حريق سبزو...
ديگر ويژگي اين سبک مضمون يابي ست
مثلا: پروانه سوخت شمع فرو مرد شب گذشت
ايواي من که قصه دل ناتمام ماند
معني:حسرت بر گذر زمان و از دست رفتن عمر
مضمون:سوختن پروانه ، خاموش شدن شمع(آن حادثه تصوير و ماجرايي که شاعر آن را درشعر خود مي آورد مضمون است
و اما بعد از اين همه گزافه گويي انصافا با توجه به ويژگي هايي که مطرح شد سبک هندي نوگرايي هاي قابل توجهي هم دارد
اشاعران متقدم اين سبک ميتوان به صائب تبريزي و بيدل دهلوي از معاصرين به زنده ياد هادي رنجي و صابر همداني اشاره کرد