خواب آب ها...

سلام 

بعد از مدت‌های مدید غزلی دیگر مرتکب شدم. غزلی که تقدیمش می‌کنم به او که تمامی من است.

خط می‌کشم به روی تمام ثواب‌ها

روی تمام ردشده‌ها، مستجاب‌ها

روی نگاه خسته آدم پس از سقوط

روی تمام وسوسه‌ها، انتخاب‌ها

خط می‌کشم به روی تمامی لحظه‌ها

پشت حصار تنگ شب و رنگ خواب‌‌ها

خط می‌کشم به روی هرآنچه گذشته است

روی غبار زرد زمان روی قاب‌ها

جز تو تمام هر دوجهان خط کشیدنی است

ای تو، تو ای زلال‌تر از خواب آب‌ها

پ ن: وقتی این غزل را برای دوست عزیزم هادی محمد حسنی فرستادم  به من جواب داد  که فاضل نظری غزلی دارد به این مطلع : "خطی کشید روی تمام سوال ها        تعریف ها معادله ها احتمال ها " که من این غزل را نشنیده بودم شاید اگر قبلا  این غزل راشنیده بودم غزل بالا را نمی‌گفتم

آیا من هم پیری کودک خواهم بود؟

سلام
مدتی پیش هنگامی که در بین کتاب‌ها به دنبال چیزی می‌گشتم، به دفتری برخورد کردم که سالیان پیش یادداشت‌هایی در آن نوشته بودم. یکی آز آن نوشته‌ها که در تاریخ بیست و هشتم فروردین 82 نوشته شده بود، نظرم را جلب کرد که عین آن را در زیر می‌خوانید:

روزها عجیب از دستم می‌گریزند و من با گذشت هر روز یک روز به انتهای عمرم نزدیک می‌شوم، نزدیکتر و نزدیکتر تا روزی که دیگر روزی نخواهد بود و باید رفت و آن روزی که دیگر روزی نیست، چندان هم دور نیست و من مانده ام چه کنم؟
پس از گذشت سال‌ها چون موجودی که تازه پا به این دنیا گذاشته است سرگردانم!
بارها فکرکرده‌ام که دریافته‌ام آن را که باید اما پس از چندی به این نتیجه رسیده‌ام که این نیست آن چیزی که باید باشد و در به در به دنبال گم شده‌ام ثانیه‌ها و دقیقه‌ها و ساعت‌ها و روزها و سال‌ها را پشت سر گذاشته ام و هیچ...
سا‌ل‌ها در این وادی ، هر لحظه دست به دامن شاهدی شدم و از سفره رنگین این دنیا لقمه‌های رنگین‌تر برداشتم ولی کجاست آن شرابی که دوای سال‌های تشنگی من است؟
درد من درد بی درمانی است چون اصلا نمی‌دانم چیست و اصلا چرا هست!
وچرا خیلی‌ها این درد را ندارند و چه راحت زندگی می‌کنند و چقدرحسرت می‌خورم به خواب‌هایشان به خنده‌هایشان به زندگی بچگانه‌شان...
وقتی با هم می‌نیشینند و از سود وزیان صحبت می‌کنند چقدر ابله‌اند!
چیزهایی را می‌خرند و می‌فروشند که هیچ تعلقی به ایشان ندارد. می‌نشینند زمین خدا را قسمت می‌کنند و قولنامه و سند و قباله و هزار بامبول دیگر در می‌آورند که مالکیت خودشان را ثابت کنند و خداوند خدا آن بالا نشسته و مثل پدری مهربان به این پسران نادان می‌خندد!
 او خوب می‌داند که این کودکان هیچوقت بزرگ نخواهند شد حتی وقتی پیر می‌شوند، وقتی موهاشان سفید می‌شود،‌ حتی وقتی می‌میرند هنوز بچه‌اند و حریص به بازی‌های کودکانه خویش...
خداوندا!  آیا من هم پیری کودک خواهم بود؟
آیامن هم کودک خواهم مرد؟
ای خدا!
ای واجب!
ای علت!
ای مطلق!
ای کسی که نمی‌دانم چیستی ولی می‌دانم که هستی!
به من بگو چه کنم؟!
بیا ره را به من بنمای در بگشای...